Vrijdag 4 augustus 2017: Shanna zwanger

We hadden het eigenlijk niet meer verwacht en we zijn dan ook erg blij om te kunnen zeggen dat Shanna, ons chocolate point poesje, zwanger is. De man van haar dromen en vader van haar kittens is Bikimi’s Salvador Dali, lilac tabby point. Als alles naar wens verloopt mogen we hun kleine bolletjes rond 8 september verwelkomen.
Voor Shanna was dit de laatste poging om nog zwanger te raken. Onze cattery heeft een paar jaar op een laag pitje gestaan, waardoor we haar in haar jonge jaren niet naar een kater hebben gebracht. Ze was toen ook nog zo onrustig, dat het ook beter voor haar was om niet teveel stress te krijgen.
Door de jaren heen is zij veel rustiger geworden en hadden we onze cattery plannen weer opgepakt. Dus mocht ze een paar jaar geleden al eens naar een kater, maar helaas, de stress tijdens het autorijden en een misschien wel te gewillige kater, zorgden ervoor dat ze geen zin meer had in een avontuurtje. De moed zonk ons in de schoenen.
In overleg met Miranda besloten we om het toch nog een laatste keer te proberen, dus hebben we haar begin februari naar Bemmel gebracht. Maar, weer werd de stress haar teveel en voelde ze zich doodongelukkig. Ze at niet, dronk nauwelijks en zat helemaal weggedoken in een hoekje. Dus hebben we haar snel weer naar huis gehaald. Tja, wat nu gedaan? Omdat Mili vorig jaar een paar weekjes bij Miranda gelogeerd had, omdat ook zij haar “mood” verliest na het autorijden, besloten we in goed overleg met Miranda dat dit misschien ook een optie voor Shanna was.
Begin april was het weer zover dat ze er klaar voor was om haar lover weer te ontmoeten, dus weer naar Bemmel gereden en weer was haar zin over. Wel positief was dat ze meteen Dali op een leuke manier begroette en ze al snel samen in de krabpaal lagen. De geluiden daarna waren positief. Okee, ze was niet in de mood, maar ze voelde zich wel thuis, dus werd besloten dat ze bleef logeren. Alleen, in verband met vakantie van mij, mochten zij en Dali geen pleziertjes hebben tussen 27 maart en 10 april. Reden hiervoor: Rob heeft geen rijbewijs en als er dus complicaties zouden zijn met de bevalling (die dan net tijdens mijn afwezigheid zou plaatsvinden), dan kon hij niet met Shanna naar de dierenarts. En wat denk je, jawel, uitgerekend in die periode besloot Shanna om lekker in de mood te komen. Helaas Dali…. even broekje aanhouden! Daarna gebeurde er weer niets met Shanna en werden een paar weekjes logeren, een paar maandjes logeren. Eind juni vonden we het genoeg en lieten Miranda weten dat we haar 7 juli op zouden halen. We misten haar en de kans dat er nog iets zou gebeuren achtten we nihil.
Maar ja, Shanna zou Shanna niet zijn als ze daar niet anders over dacht en 3 juli kregen we van Miranda een foto en filmpje. Shanna was lekker in de mood en Dali had er ook heel veel zin in. Ook de dagen erna zijn ze lekker in de weer geweest, dus toen we haar die vrijdag ophaalden, hadden we goede hoop dat we misschien alsnog kittens van haar mogen verwachten…. 🙂 En zie het resultaat: …. bolletjes in haar buikje.

 

 

Dinsdag 5 september 2017: Bevalling

Vandaag was het eindelijk zover. De geboorte van de kittens van Shanna kondigde zich aan. Ze begon om 16.20 uur met weeën en om 17.00 uur zag Rob ineens een vlies met twee pootjes en een staartje uitsteken. Op zich geen reden tot paniek, tenzij je ziet dat je poes onvoldoende persweeën heeft en het kitten niet echt mee lijkt te werken. Ja, dan mag je lichtelijk in paniek raken. Dus meteen de dierenarts gebeld en we konden direct komen. Bram kon met enige moeite het kitten uit het geboortekanaal bevrijden, maar het was eigenlijk al meteen duidelijk dat dit kitten niet meer leefde, al een tijdje dood was zelfs. Van persweeën en een goede ontsluiting was geen sprake, dus was het voor ons allemaal duidelijk: wilden we de andere kittens redden, dan moest het via een keizersnede.
Alles werd voorbereid en wij konden via het raam meekijken. Toen Bram het tweede (eerst van de keizersnede) haalde, zagen we al meteen aan zijn reactie dat dit ook een verloren kitten was. De paniek sloeg een beetje toe. Zouden we ze allemaal verliezen? Maar we hadden ze toch nog zien bewegen? Het derde kitten werd bij ons voor het raam gelegd, ook verloren, dachten Bram en assistente Dianne waarschijnlijk, omdat er geen leven in leek te zitten. Maar zodra Dianne zich omdraaiden zag ik het bewegen, dus tegen de ruit geklopt en dit kenbaar gemaakt. Direct begon Dianne het kitten op te wrijven, maar ze moest Bram natuurlijk ook nog assisteren, dus gaven we aan dat wij het kitten wel onder onze hoede zouden nemen. Intussen waren er nog twee kittens bijgelegd, die leefden.
Op dat moment kwam Bregje van de DAP Schijndel binnen en zij ging meteen mee helpen met het wrijven van de kittens. Het laatste kitten werd door Dianne binnengebracht (inmiddels waren we in de voorbereidingskamer geplaatst). Vier kittens hadden we dus liggen, maar geen van allen waren ze zover dat we er gerust over waren. Dus werd er een warmtelamp aangesloten en waren we met drieën bezig om ze een zetje in de goede richting te geven. Al snel ging het met twee van de vier redelijk goed, dus ging de aandacht verder uit naar de andere twee. Doorgaan, doorgaan, wrijven, lichtjes blazen, vocht uitzuigen, uitslaan. Heel langzaam, maar zeker werd de hartslag sneller en sterker en begon er leven in deze twee te komen. Maar wat moesten ze van ver komen! Inmiddels was ook Nicole gekomen en die begon de navelstrengetjes af te binden. In de tussentijd was Bram bezig om Shanna te sluiten, niet alleen van deze keizersnede, maar ook voor een volgend nestje. Dit nooit meer voor haar! Toen hij klaar was kwam hij verslag doen. Een van de baarmoederhoorns was niet goed doorbloed. Dit was er waarschijnlijk de oorzaak van dat we twee kittens hebben moeten afgeven. Maar gelukkig, na veel doorzettingsvermogen van het team van de DAP Sint-Oedenrode en Schijndel, konden we tegen half zeven met een nog niet helemaal fitte Shanna en vier witte bolletjes wol naar huis.
Een van de kittens bleef nog wat moeite hebben, dus ook thuis nog doorgegaan met stimuleren. Shanna was behoorlijk apathisch en had geen aandacht voor de kittens. De kittens wilden niet drinken. We waren er nog niet!
Maar na een paar uurtjes begon het beter te worden. Shanna knapte op, bleef liggen voor de kittens, de kittens begonnen hun tepels te vinden en het kleine ding had na een goed slaapje de kracht om ook zelf een tepel te vinden. Eindelijk konden we voorzichtig beginnen met genieten.
Doordat dit allemaal nogal snel is verlopen weten we niet wat de geboortevolgorde is geweest, maar het eindresultaat is drie katertjes (68, 75 en 81 gram) en een poesje (78 gram).
Vannacht hebben we bij toerbeurt gewaakt en de kittens aangelegd en verzorgd. Helemaal vanzelf gaat het allemaal nog niet, de kittens zijn vannacht allemaal aangekomen, dus komt wel goed.
Inmiddels hebben we ook namen, in volgorde van de gewichten: katertjes Whiskers, Tiago en Shah en het poesje heet Leia.
We willen de DAP Sint-Oedenrode en Schijndel bedanken voor hun goede zorg en behulpzaamheid. Niets is teveel! We zijn ontzettend blij met zo’n fantastisch team!

   

 

Dinsdag 12 september 2017: week 1

Na een erg moeizame start zijn we woensdagochtend zo blij als ons zorgenkindje Whiskers zijn stem laat horen. Dit in combinatie met een toegenomen gewicht geeft ons weer vertrouwen… vertrouwen dat hij het zal halen.
Shanna heeft moeite om in haar moederrol te komen. De eerste nacht is ze nog erg afwezig en beseft ze niet goed dat ze kittens heeft. We kunnen de kittens wel aanleggen, als we haar maar aanmoedigen om te blijven liggen. Wassen doet ze ze niet, dus is het onze eer om regelmatig met een vochtig wattenschijfje de kittens te ontlasten.
In de loop van de daaropvolgende dagen begint Shanna toch steeds meer haar moederrol op zich te nemen en tegen het weekend is ze een volleerd moedertje. Daarbij wel geholpen door haar oma Blue Tess, die het haar taak en eer vindt om de zorgplicht over haar achterkleinkinderen op zich te nemen.
Op woensdag gaan we toch nog even terug naar de dierenarts. Shanna drinkt heel veel en we zien haar niet naar de kattenbak gaan. Uiteraard doet ze dat wel vlak voordat we vertrekken. Nicole constateert dat Shanna een beetje is uitgedroogd en geeft haar wat vocht. Verder is alles in orde. We hebben de kittens meegenomen en ze vindt het geweldig om te zien hoe goed het met ze gaat.
Ik blijf woensdagnacht ook nog even “waken”. Ik breng de huiskamer in nachtmodus, doe de ren dicht en ga zelf rustig wat dingetjes doen. Shanna accepteert niet meteen dat de ren dicht is, de voederbak gaat om als ze van de kattenbak uit de ren probeert te springen en als ze hetzelfde probeert van de grond, belandt ze in de waterbak. Dank je wel Shanna voor het extra werk.. 🙂
Nu hoor ik menigeen van jullie denken: waarom opsluiten. Nou, heel simpel. We willen voorkomen dat ze met de kittens gaat slepen als we er niet bij zijn. Door haar er zo snel mogelijk aan te laten wennen dat ze ’s nachts de ren niet uit kan, hebben we eventueel slepen wel beter in de gaten. Want af en toe krijgt ze het toch op haar “heupen” en steelt ze een van haar kleintjes uit de doos en legt hem meestal in het huisje van de krabpaal. Een keer, zondag, verrast ze ons. Mijn ouders zijn op bezoek en we hebben dus wat minder aandacht voor haar en de kittens. Als mijn ouders op het punt staan om te vertrekken, kijken ze nog even in de ren. Uhm, klopt dit wel? We tellen maar drie kittens en geen Shanna. Een korte zoektocht… ze liggen niet in de krabpaal, dus zal ze wel naar boven zijn gegaan… en jawel, daar is ze met het kleintje in een van de reismandjes, bovenop de benches, gaan liggen. Gewoon, lekker even privé.
Op vrijdag zijn we nog even terug geweest naar de DAP Sint-Oedenrode, dit keer zonder katten, alhoewel… zoals enkelen van jullie weten is er de afgelopen weken een spontane weddenschap geweest over het aantal kittens dat Shanna droeg. Saskia had er drie op de echo gezien, maar ze waren inmiddels te groot om te zien of het er meer waren. In de weddenschap werd door Saskia zes stuks geraden en dit bleek het juiste aantal te zijn, dus had ze gewonnen. Winnen verdient natuurlijk een prijsje, dus heb ik een leuk pakketje met snoepjes, een Cattery Cherished pen, speeltjes en een gehaakt katje verpakt en zijn we dit vrijdag aan Saskia gaan uitreiken. Vooral het gehaakte katje valt erg in de smaak, ook bij haar katten, zoals ze ons later laat zien. 🙂
Zondagavond worden we weer even ongerust. We zien ineens dat Tiago een grote korst op zijn buikje heeft. Blijkbaar is zijn navelstrengetje er afgelikt of afgebeten door Blue Tess of Shanna en is dit gaan bloeden. Uiteraard denk je meteen aan een navelbreukje. We maken een foto en sturen die op naar Saskia, die adviseert om het goed te ontsmetten en goed in de gaten te houden, ook zijn groei. We ontsmetten het plekje en een half uurtje laten ziet Rob het korstje liggen. Okee, weer “paniek”… er is een klein “gaatje”, maar niet door de buikwand heen, dus weer foto gemaakt en opgestuurd. Geen zorgen, krijgen we terug, nog een keer ontsmetten en goed in de gaten houden. Moet morgen een stuk beter zijn. Het eerste wat ik vanmorgen dus deed, checken! En jawel, het ziet er keurig uit, dus we kunnen weer ontspannen… 🙂
Volgens groeischema komen de kleintjes goed aan, gemiddeld 10 gram per dag.
De reactie van onze andere katten is wisselend. Tuth is heel gefacineerd door de kleintjes. Heel voorzichtig snuffelt hij aan ze, als het mag, of zit hij op een afstandje te kijken. Woensdag gaat hij zelfs de ren in, eerst over de rand van de doos kijken, dan zijn voorpoten op de doos, vervolgens zijn achterpoten ook op de rand van de doos en heel voorzichtig met zijn voorpootjes in de doos en aan de kittens snuffelen. Shanna is op dat moment even “niet thuis”. Als ze terug komt, snuffelt ze aan Tuth, gaat de doos in en op het moment dat ze weer bij haar kittens wil gaan liggen, geeft ze een klein grommetje richting Tuth, zo van “het kraambezoek is nu voorbij”… en Tuth gaat netjes weg. Uiteraard houden we goed in de gaten wat er gebeurt. Blue Tess, tja, niets aan toe te voegen, die is zorgovergrootoma en krijgt niet genoeg van het kleine grut en als ze toch bezig is met zorgen, poetst ze Shanna ook meteen op. Laleh komt af en toe bij haar kleinkindjes kijken, maar is meer met haar eigen “kindjes” (speeltjes) in de weer. Aislinn vindt het heel spannend en komt af en toe ook loeren, maar op afstand. Banjer negeert ze, die houdt niet van kleine kittens, maar als ze straks gaan rondlopen, gaat hij er wel mee spelen. Galen vindt ze een beetje eng, maar gaat toch af en toe op afstand kijken. Ushi en Mili worden niet overspoeld door moedergevoelens bij het horen van de kleine piepjes en gaan hun eigen gangetje. Naar Shanna toe reageert iedereen, behalve zorgovergrootoma Blue Tess, normaal. Vandaag heeft Shanna Whiskers opnieuw twee keer “ontvoerd”, de eerste keer strandt hij voor de krabpaal, maar de tweede keer lukt het wel en ligt ze mooi met hem te tutten in het huisje van de krabpaal (1,5 meter hoog!). Leia en Shah hebben vanavond hun geboortegewicht al verdubbeld, Tiago en Whiskers gaan dat morgen ook ruim doen. Mooi op schema dus! Op naar week twee, volgende week meer….

 

Dinsdag 19 september 2017: week 2

Wat is het toch weer leuk om dat kleine grut in huis te hebben. Shanna ontpopt zich tot een zeer zorgzame moeder. Ze blijft goed bij ze liggen, tot ze in slaap vallen. Dan gaat ze lekker even haar ding doen, water drinken, een beetje eten, even luchten en relaxen. Maar… zodra ze een piepje van de kleintjes hoort, snelt ze weer meteen naar ze toe om zich over hun te ontfermen. Ze verzorgt ze zo goed, dat we geen enkel plasje of poepje op het dekje vinden….
Het beginnen ook al echte katjes te worden. De oogjes zijn open en ze doen hun eerste, voorzichtig wankele, stapjes door de doos.
Er is wel een groot verschil in gewicht. Leia, de zwaarste, weegt zo’n 50 gram meer dan Whiskers, de lichtste. Hem houden we dan ook goed in de gaten of zijn groeicurve stabiel blijft. Zodra we daar verandering in zien, gaan we hem indien nodig een beetje bijvoeren, om het verschil niet nog veel groter te laten worden.
Het is toch al verwonderlijk dat het enige poesje het zwaarst is, dat hoor je niet vaak.
Ze beginnen ook allemaal hun eigen karakteristieke snoetje te krijgen, dus zullen de bandjes snel af kunnen, vooral ook nu de kleur door begint te komen.
Van Shah kunnen we wel zeggen dat hij chocolate point wordt. De rest… tja, we verdenken ze alle drie van lilac point, maar durven onze verdenking nog niet definitief uit te spreken.
Onze droom was om uit eigen fok een keer een lilac point poesje aan te houden en het lijkt erop dat onze wens vervuld gaat worden. En niet zomaar een lilac point poesje. Ze lijkt ook een heel mooie typering te hebben. Een ding is zeker. Leia blijft bij ons wonen, ongeacht haar kleur, want ze is de enige vrouwelijke nakomeling van Shanna.
Inmiddels heeft oma Laleh ook paar zorgmomenten bij haar kleinkinderen gehad.
Al met al gaan de dingen dus naar wens…

 

Dinsdag 25 september 2017: week 3

Soms gaan de dingen zo goed dat er weinig te melden is. Nu dus ook. Alles verloopt volgens wens. Shanna snelt bij iedere kik die ze hoort naar de doos om zich over haar kittens te ontfermen. Ze vindt het ook prima als we de kittens oppakken en met ze kroelen, uiteraard doen we dat niet te lang. Gewoon even een knuffeltje en weer terug de doos in.
De weegmomenten zijn een feestje. De doos komt op tafel, het gehaakte mandje komt bij mij te liggen. Rob weegt… ze om beurten en legt ze in het mandje, zodat ik lekker even met ze kan kroelen, terwijl hij het dekje in de doos verschoont. Dit alles moet niet al te lang duren, anders komt mama ons vertellen dat het genoeg is geweest. In sommige gevallen gaat ze gewoon gezellig mee in het mandje liggen.
Intussen is het zo’n routine geworden, dat we er ook niet veel tijd voor nodig hebben.
Om de paar dagen hebben we een bankkroelsessie, dan leggen we de kleintjes tussen ons op de bank en Shanna komt er gezellig bijliggen. Wij en zij genieten van deze momenten…

 

Dinsdag 3 oktber 2017: week 4

Wat worden ze mooi en oh zo leuk, die kleine frutsels van Shanna. De oogjes en oortjes zijn open en weer wat scherper ontwikkelt. De pootjes zijn steviger en ze kunnen dus op onderzoek uit. Heerlijk wiegelend rondstappen in hun doos of op de bank, puntstaartjes in de hoogte voor de nodige balans. Een prachtig gezicht. Mooi ook om te zien dat het ze toch nog wel wat moeite kost om langer te lopen. Dan beginnen de pootjes en het lijfje te trillen en zakken …ze vervolgens door hun pootjes, om dan maar liggend verder te spelen.
Je krijgt nu ook zo’n mooi contact met ze. Zodra je bij de ren komt, kijken vier paar oogjes je aan, ze spelen met je handen, reageren op je stem en vallen, terwijl je lekker hun buikje kroelt, vol vertrouwen in je handen in slaap. Heerlijk dromend dat ze of bij mama liggen te drinken of al aan het rondrennen zijn. Maar ook, vooral in die beginfase, liggen ze in hun slaap hun pootjes te wassen…. en een paar dagen later, beginnen ze dit ook te doen als ze wakker zijn. Altijd weer zo’n mooi gezicht, die kleine pootjes, kleine tongetjes en dan dat wijze snoetje erbij. Heerlijk.. om op te vreten, zo leuk.
En in de tussentijd vindt Tuth ze steeds interessanter worden. Hij is zo lief voor ze, wil bij ze zijn, ze wassen, met ze spelen, “maar Tuth… ze zijn nog wel heel erg klein om mee te spelen… je moet nog even wachten”, dus dirigeren we hem weer rustig uit de doos. Hij gaat dan maar weer op de kattenbak of op de rand van de stoel zitten gluren naar deze fascinerende kleine wezentjes.
Bij het wegen, moeten we hem ook rustig vertellen om niet op de weegschaal te leunen…. gekke Tuth… “je mag wel aan ze ruiken, maar nee, je mag hun kontjes niet wassen zonder dekje eronder, want dat is niet goed voor het hout van de tafel”. En dan krijg je zo’n sneue blik van hem, want hij doet toch alleen maar lief.. “Ja Tuth, dat doe je ook” en dan krijgt hij toch weer een heerlijke knuffel van ons.
Ze krijgen op zondag voor het eerst vast voer. Ze zijn er echt aan toe. Leia begint meteen uit mijn hand te eten, af en toe “auw” een vingertopje meenemend. Whiskers en Tiago snappen het nog niet zo goed en zijn nog niet gecharmeerd van het smaakje, maar alles wat voor hun bestemd is, gaat er toch goed in. Shah, hahaha… die heeft weinig overtuiging nodig, die hapt er, net als zijn zusje, gretig op los. En ja, vast voer betekent ook dat de ren verbouwd moet worden en het kittenkattenbakje de ren in moet. Kleine kittens worden groter.
De kleuren zijn inmiddels ook bekend: Leia, Whiskers en Tiago zijn lilac point en Shah is chocolate point. Shah is daarbij ook nog eens een Brits Langhaar!
Vanaf nu mogen ze dan ook beperkt en op afspraak bezoek ontvangen…

 

Dinsdag 10 oktober 2017: week 5

De week begint met een dipje. Shanna is niet fit, wat invloed heeft op haar melkgift, dus krijgen de kittens te weinig melk. Gelukkig zijn we al begonnen met zachtvoer, dus is het geen probleem om ze wat extra eten te geven. Shanna knapt snel op en al gauw liggen de kleintjes weer heerlijk bij haar te drinken, want ook haar melkgift is weer terug en komt ze zelfs lekker bij Tiago van het zachtvoer snoepen.
Ze worden nu echt heel actief. De doos is uit de …ren en het kattenbakje er natuurlijk in, want het echte “werk” kan nu beginnen. En ja hoor, na eerst een aantal plasjes te vinden duurt het niet lang of we zien Whiskers als eerste, heel geconcentreerd zijn eerste poepje draaien. Uiteraard moet dit vastgelegd worden. Wat moet dat kleine mannetje gedacht hebben: “zit ik hier een kunstwerk te produceren, komen ze met zo’n camera, zomen, flitsen… die sporen niet, ’t is gewoon een drol, hoor!” Maar wel een bijzondere drol, lief klein “drolletje” van ons..
We denken de bandjes af te kunnen doen, want we kunnen ze nu wel van elkaar onderscheiden. Tot het eerstvolgende weegmoment… uhm… is dit nu Whiskers of Tiago? Even goed langs elkaar houden, oh, het is toch Tiago…dus zijn bandje maar weer omgedaan. Shah herkennen we met zijn lang pruik op afstand. Hij is zo leuk! Wat jammer dat we hem zelf niet kunnen houden. Als het een poesje was geweest, dan hadden we nog getwijfeld, maar het kan echt niet. Leia is een echt poppetje. Rustig, altijd relaxt in je hand en een schrokop. Je zet haar bij haar bakje eten, kijkt links en rechts en hup, ze heeft 20 gram weggewerkt. Ik heb haar wel de tip meegegeven om mij niet als voorbeeld te nemen… Ik ben nu al benieuwd hoe zij het straks op shows gaat doen.
De eerste potentiele kittenkopers komen op bezoek. We hebben heerlijk zitten kletsen en en met de kleintjes gekroeld. De hele bups op tafel gezet en maar laten rennen. Geweldig! Clowntje Whiskers springt en danst over de tafel en is af en toe zo enthousiast dat hij bijna van de tafel springt. Het is maar goed dat we met ons vieren de grenzen van de tafel bewaken. We hebben de rest van de dag geen kind meer aan ze gehad.

 

Dinsdag 17 oktober 2017: week 6

Ze zijn aan het keten! Shah en Tiago zijn de eersten die op de kattenbak klimmen, maar de kracht ontbreekt ze om uit de ren te klimmen. Naarmate de week vordert en de jongens hun spieren meer getraind hebben, worden de pogingen serieuzer. Op vrijdag ziet Shah dat mama vanaf mijn stoel de ren in gaat. “Hey”, moet het hij gedacht hebben, “dat is dus de truc” en vervolgens klimt hij de stoel op, triomfantelijk om zich heen kijkend. Niet lang daarna volgt Tiago, maar die laat het niet alleen bij op de stoel zitten, nee hoor, die springt meteen op de grond en zet het op een rennen. De dag erna volgen Whiskers en Leia. Ook zij vinden de weg naar de stoel, maar gaan dan weer terug de ren in.
Op zondag besluiten we dat het tijd is dat ze echt mogen rennen, dus doen we de ren open… zoefzoef.. en weg zijn ze, het lijken wel kleine Max Verstappentjes.. Tuth weet niet waar hij het heeft, wil met ze spelen, maar lieve Tuth, dan moet je niet zo ruw doen hoor, het zijn geen muizen! De kleintjes hebben het snel in de gaten als Tuth ze wil pakken en schieten gauw onder de salontafel of onder mijn stoel. Ze vinden het prachtig. De andere katten moeten wel even wennen aan die snelheidsduiveltjes en gaan er regelmatig voor op de vlucht of liggen op een afstandje te loeren. Na zo’n 20 minuten vinden we het mooi geweest en zetten ze terug in de ren, deurtje weer dicht… wat denk je? Vliegen ze allemaal richting uitgang met hun neus in het gaas… en nog een keer proberen en nog een keer om dan te beseffen, verdomd die deur zit echt dicht. Dan maar via de kattenbak! Maar ze zijn toch wel moe, dus een aantal gaat lekker op hun kussen liggen slapen, maar Whiskers niet. Hij vindt het veel leuker om bij mij op schoot te kruipen en daar heerlijk eerst nog wat te spelen om vervolgens in slaap te sukkelen. Heerlijk zo’n geboren schootkatje, daar smelt je hart toch van. En dit doet hij niet één keer, maar regelmatig. Als Whiskers weer eens op schoot ligt, klimt Leia ook uit de ren en gaat heerlijk bij hem liggen. Ze spelen wat en vallen dat samen in slaap… Hoe gelukkig kun je je op zo’n moment voelen, dit is toch zalig.
Tiago en Whiskers hebben inmiddels hun gouden mandje al gevonden… 🙂maar we weten nu al dat we ze verschrikkelijk gaan missen!

 
 

 

Dinsdag 24 oktober 2017: week 7

Je houdt ze nu echt niet meer in de ren, tenzij ze slapen natuurlijk of als je het deurtje en de bovenkant dichtritst. Is de bovenkant open, dan rennen ze binnen en mum van tijd door de huiskamer. En dat is zo prachtig! Vier bolletjes wol, staartjes de lucht in, met alles spelen wat ze tegenkomen. Spookgevechtjes met hun eigen schaduw of met een denkbeeldig vijandje of gewoon met elkaar. Soms kan het er ook fel aan toe gaan. Dan rollenbollen ze over elkaar en bijten elkaar speels waar het kan, daarbij hun eigen krachten niet altijd kennende, dus gaat er weer een “skreew” door de kamer. Tuth vindt het geweldig! Zelf is hij tenslotte ook nog maar net een half jaar, dus dit speelse gedrag zet hem aan tot een wat ruwer spel dan de kleintjes al aankunnen. Soms moeten we hem dus toch een beetje corrigeren als hij iets te enthousiast is. Maar… vinden ze het erg? Niet echt, want ze zoeken hem iedere keer weer op voor een volgend robbertje stoeien.
Traploop training… wat is dat lijken ze te denken, terwijl ze achter elkaar de trap opracen.. okee… uhm, meestal beginnen ze wat rustig, maar dit nest is wel heel vlot hiermee. Dit luidt dan ook het begin in van een volgende fase. Binnenkort verhuizen ze voor hun nachtrust naar de kattenkamer en gaat de ren de kamer uit. Maar nu nog niet… ook wij moeten daar aan toe zijn.
En wat zijn ze aanhankelijk! Met name Whiskers. Iedere avond als ik eenmaal in mijn stoel zit en het deurtje van de ren dicht is, omdat ze soms toch ook even moeten rusten, klimt hij via de kattenbak uit de ren en gaat heerlijk bij me op schoot liggen slapen. Daar word je zo blij van! Maar ook de anderen houden van kroelen. Als Rob op zijn knieen op de grond gaat liggen, komen ze uit alle hoeken naar hem toe om hem een knuffel te geven… zo vertederend.
Mama houdt intussen de controle. Van tijd tot tijd begint ze ze te roepen. Ook dan stuiven ze uit alle hoeken naar haar toe, vloeren haar en gaan heerlijk aan de melkbar liggen lurken. Zodra de oortjes ritmisch beginnen te bewegen, weet je dat ze ook daadwerkelijk drinken. Voor de rest is het gewoon lekker tutten… 🙂
Kittenbezoek is altijd welkom, gewoon voor de gezelligheid, maar ook voor het socialiseren. De handdoek gaat op de keukentafel, de kittens erbij en laat ze maar doen. Stoeien op tafel, stoeien met ieders handen, in slaap sukkelen op tafel… ze palmen iedereen in met hun charme. Ons clowntje Whiskers had daar helemaal geen moeite mee. Hij palmde het bezoek helemaal in. 
Shah vond het niet direct nodig om zichzelf “te verkopen”. Hij lag liever te pitten en maakte zich niet druk of “zijn missie” geslaagd was. Pas nadat hij zijn slaapje uit had, wilde hij nog wel even spelen en zijn charmes in de strijd gooien, vooral lief en dromerig je potentiële nieuwe personeel aankijken en af en toe heel lief en schattig tegen ze miauwen. Oh ja, toch ook nog maar even gewillig een foto laten maken…. om vervolgens weer bij zijn broertjes en zusjes in slaap te sukkelen. En missie geslaagd, want een dag later horen we dat ook Shah zijn gouden mandje heeft gevonden bij Robin en Coen.
Tiago steelt ook ieders hart, het is zo’n lief ventje. En hij wordt met de dag mooier en is ook zo’n heerlijk kroelertje.
En Leia, tja, we zijn super trots op haar en zijn zo blij met haar lieve karakter. Helemaal verliefd op onze kleine meid.

 

 

Dinsdag 31 oktober 2017: week 8

Het gaat zo snel, veel te snel. Vorige week nog traptraining, nu vliegen ze je voorbij op de trap en spelen ze boven alsof ze niet anders gewend zijn. Alleen die herriemaker daar in de badkamer, die is toch wel eng. Tja, kinders, dat is de wasmachine en ook die moet van tijd tot tijd zijn werk doen. En dat ding er bovenop dat ook nogal wat tekeer kan gaan is de droger. Niet nodig voor jullie, maar voor ons oh, zo handig.
Op enig moment zijn we Leia kwijt, waar ligt dat meisje toch? Na wat zoeken zien we haar ineens liggen, in een mandje waar veel van mijn haakgaren in ligt, heerlijk genesteld in dat zachte garen, diep in slaap. En daar vinden we haar later ook nog vaak terug.
Het blijft geweldig, bezoek krijgen, alle kittens op tafel en laat ze maar ravotten. Je krijgt er geen genoeg van en de lachsalvo’s klinken dan ook door de kamer. Dit keer waren mijn nichten Loes en Henny op bezoek. Wat hebben we met zijn allen genoten van de bengeltjes. Ook mama komt dan af en toe langs, pruttelend: “kinderen, kom eens hier, ik heb wat lekkers voor jullie”, en niet lang erna ligt ze met vier smakkend, spinnende kleintjes, genoegzaam zelf ook te spinnen.
Hadden ze een kleine groeiachterstand? Nou, die is inmiddels door drie van vier ingelopen. Je ziet ze gewoon groeien. Whiskers lijkt het kleinst, maar intussen is hij aardig op weg om zijn grote broer en zus in te halen. Tiago is nog niet helemaal op streefgewicht. Hij is zo kieskeurig met eten. Nee, babycat daar is hij op uitgekeken. Okee, proberen we even gourmet, voor de smaak. Ja, hij lust het, maar na een paar dagen, haalt hij er zijn neus voor op. Schesir is de volgende poging en jawel, hij vindt het heerlijk. Het is iedere dag weer een avontuur waar hij voor gaat. In de ren staan verschillende soorten en smaken kittenbrokjes. Onze verbazing is groot als hij na een dagje showen van ons goed is aangekomen. Hmmmm…. houdt hij ons nu voor de gek? Verwennen we hem teveel? Moeten we hem misschien wat minder pamperen, zodat hij vanzelf meer aan de brokjes gaat? Och, zolang hij aankomt, is er niets aan de hand, ook al is het een beetje minder dan zijn broers en zus.

 

 

Dinsdag 7 november 2017: week 9

Kleine katjes worden steeds groter en zijn dus toe aan een nieuwe fase. Het traplopen… of meer trapracen… hebben ze goed onder de knie, dus gaat de ren de huiskamer uit en mogen ze voortaan, samen met de andere katten ’s nachts in de kattenkamer. Nog wel even in de (grote) bench, met mama. Niet omdat ze niet los mogen lopen, maar als we hun voer neerzetten, dan wordt dit door alle andere katten opgegeten en dat is toch echt niet de bedoeling. 
Het gaat vanaf de eerste nacht goed. Geen kik gehoord. ’s Morgens mogen ze zo snel mogelijk de bench uit, om verder te spelen in de kattenkamer en de rest van het huis.
De eerste dagen hebben we de kattenbak nog beneden staan, om ongelukjes te voorkomen. Na een paar dagen consequent de kittens na het eten boven op de kattenbak te hebben gezet, zien we dat ze zelf naar boven racen om daar de kattenbak op te zoeken, dus wordt ook afscheid genomen van de kattenbak in de huiskamer. 
Omdat ze de bench niet meer hebben, als uitvalbasis om een dutje te doen, adopteren ze de Lief (kitten)krabton. Daar proppen ze zich in (of op) om een tukje te doen. Maar ook de schoot van Rob en mijn haakgarenmandje blijven favoriet.
Maandag is het een spannende dag voor ze. Tijd voor hun eerste enting en dus een bezoek aan de “onder-de-staart-kijk-mevrouw”. Saskia heeft ze in de afgelopen weken al een paar keer gezien en is erg tevreden over ze. Ze krijgen een uitgebreide APK-keuring, een enting en een chip. Oh, wat zijn ze stoer, alleen “blèr-truus” Leia moet zo nodig de drama-queen uithangen, maar daar waarschuwen we Saskia al voor, nog voordat ze haar oppakt. Reactie van Saskia: “En die willen jullie houden?”… LOL
De stambomen kunnen nu aangevraagd worden. Weer een stap dichterbij het afscheid. Nog maar vier weken….

 

Dinsdag 14 november 2017: week 10

Ik blijf het zeggen… wat gaat het snel, wat worden ze groot, maar het is ook echt zo. Ze rennen en vliegen door het huis en weten al goed de kattenbak boven te vinden, op een ongelukje hier en daar na. Door alle drukte in huize Reitsma en Raaijmakers worden de volgende anti-ongelukjes-procedures wel eens verwaarloosd: a. Zet de kittens op de kattenbak als ze gegeten of geslapen hebben; b. Zorg ervoor dat de gangdeur op een kier staat zodat ze naar boven kunnen; c. Zet ze ’s middags even boven in de bench voor hun middagdutje. Doe je dit niet dan ligt er een plasje in de bijkeuken of is er in een speeltje geplast…. niet leuk maar eigen schuld dus zelf weer oppoetsen. De dader(s)?? Die meld(t)(en) zich niet.
Ze komen je steeds vaker opzoeken voor een knuffel of om even met je te spelen. En dat is zo leuk! 
Verstoppen kunnen ze ook als de besten. We dachten alle plekjes inmiddels te kennen en toch krijgt Whiskers het voor elkaar om zich zichtbaar onzichtbaar te maken. Hoe dat zit. Hij gaat gewoon op de verwarming in de gang liggen. Je zou zeggen “dan zie je hem toch?”. Niet dus, want daar verwacht je geen kitten dus kijk je daar niet. Heerlijk ventje.
Helaas deze week niet veel foto’s in verband met drukte en “zo’n foto hebben we al tig keer”. Foto’s dat ze spelen? Hmmmm…. probeer maar eens een zoefzoef op de foto te zetten…. niet te doen als je niet weet waar en hoe ze zoeven… .

 

Dinsdag 21 november 2017: week 11

Ze blijven mama vloeren en iedere keer moet je er gewoon om lachen. Mama roept en uit alle kieren en gaten komt een slaperig hoofdje tevoorschijn of wordt ergens een spel onderbroken om een voor een bij mama te gaan drinken en kroelen. Maar omgekeerd gebeurt het ook. Een van de kleintjes wil een kroeltje van mama, gaat er naar toe en het ritmische gespin en gesmak lokt de andere drie ook naar de melkbar. Zat Shanna eerst nog met het ene kitten, nadat de rest een voor een aanschuift, gaat ze er toch maar bij liggen en krioelt het kroost naast haar neer en over haar heen. Donderdag kwamen Esther en Gert-Jan nog even bij hun Tiago kijken. Tja, veel bewegingsvrijheid kreeg Gert-Jan niet om naar Tiago te gaan, want zowel tante Mili als oma namen zijn schoot in beslag en zorgden ervoor dat hij moest blijven zitten waar hij zat… 😉
Gelukkig zijn ze beiden nog hoteldebotel van hem, dus zet Esther de foto van Tiago op haar FB pagina en het gevolg is een verrassing voor ons… Henny Bok geeft aan dat Tiago lilac tabby point is in plaats van lilac point. We hebben toen toch ook nog maar even goed naar Shah en Leia gekeken en beseften toen dat ook Shah een tabby patroon vertoont in zijn point, maar Leia niet. 
Zul je altijd zien, dat je net de aanvraag voor de stambomen uit hebt gedaan. Gelukkig zijn deze nog niet gemaakt, dus zijn we nog op tijd. En gelukkig hebben zowel Esther en Gert-Jan als Robin en Coen er geen problemen mee dat hun mannetje tabby point is.. 🙂
Deze week had Rob eindelijk weer tijd om een mooie fotosessie van het grut te maken… fotomodel Shah is hier altijd wel voor te porren, met zijn verleidelijke koppie vraagt hij er gewoon om. En ook deze keer is het weer goed gelukt om hem en zijn broers en zus op de gevoelige plaat vast te leggen… :-

 

Dinsdag 28 november 2017: week 12

Een beetje laat, maar hier het verslag en omdat er de vorige keer zo weinig foto’s waren, spam ik deze week extra.
Nog maar een weekje en dan vliegt de eerst alweer uit. Pfff… wat zal het weer moeilijk zijn om drie van de vier schatjes bij hun nieuwe familie achter te laten, maar oh, wat voelt het ook goed te weten dat ze allemaal goed terecht zullen komen.
Donderdag was het nieuwe personeel van Whiskers even op bezoek en hebben we afgesproken wanneer we hem gaan brengen. 
Op zaterdag komen Robin en Coen, met Robin’s zusje Jaimy, nog een keertje bij Shah kijken, voordat hij mag verhuizen. Shah heeft het al heel gauw naar zijn zin bij die twee. Zo mooi om te zien hoe gek ze zijn op dat ventje. Het straalt gewoon van hun gezichten af. Als Rob nog wat extra speelgoed uit diverse hoeken en gaten in kasten haalt, gaat het los. Bijna al onze katten zijn aan het spelen en ook Robin en Jaimy genieten, liggend op de vloer, van dit schouwspel. En tja, dan genieten wij ook. Zo mooi om te zien, dat ze zich zo thuis voelen hier en dat de klik met ons en met onze poezels zo groot is. Dat bewijst Mili ook weer, als ze een tijdje bij Coen op schoot gaat liggen slapen. Hoezo sociale katten? 
Inmiddels beginnen onze ideeën voor de kittenpakketten ook vastere vormen te nemen. Nog even een paar dingen erbij halen, leuk inpakken en dan hebben onze kleintjes een leuk koffertje om mee te nemen naar hun nieuwe thuis.
Wij gaan in ieder geval nog even genieten van deze racekatjes… ze zijn zo snel, zo lief en zo knuffelig. Maar daarnaast ook zo mooi. 
Bij Shanna begint inmiddels haar point weer kleur te krijgen. Deze was helemaal uitgebleekt toen ze zwanger werd. We zagen ineens dat ze een donker “brilletje” op had en dachten dat ze vuile oogjes had, maar nee, de haartjes rond haar ogen worden weer mooi chocolade bruin. Je ziet het brilletje groeien en daarmee komt ook haar “grumpy” blik weer tevoorschijn. Wat een leuk gezicht…

 

Dinsdag 5 december 2017: week 13

En dan breekt toch alweer de laatste week aan dat we mogen genieten van dit geweldige nest. Nou ja, genieten meestal, maar er zijn van die momenten dat je ze nu toch echt wel eens achter het behang wilt plakken, de doerakken… 🙂
Overdag spelen, dan vroeg in de avond gaan slapen en tegen de tijd dat je zelf rustig zit, vinden ze het nodig om het huis op stelten te zetten… wat dan weer aanstekelijk werkt voor de andere katten. Dus ook die vliegen van de bank, onder de salontafel door, over de stoelen van de eethoek, over de eettafel en vroem weer terug naar de bank, waar Rob ligt, midden in zijn buik en b….n springend en weer terug… pffff… soms kunnen ze heel vermoeiend en pijnlijk zijn… LOL. Het is een wonder dat er nog niets kapot is gegaan.
Afgelopen donderdag: tweede entingdag. Omdat Blue Tess en Banjer ook aan hun jaarlijkse enting toe zijn, vertrekken we met drie reismanden richting dierenarts. Eerst is Banjer aan de beurt, die met zijn 13 jaar weer APK goedgekeurd wordt en nu een chip krijgt, zodat hij uit de voederautomaten kan eten. Dan is Blue Tess, de overgrootmoeder van de kleintjes, aan de beurt. Ook zij wordt met haar 12 jaar APK goedgekeurd en krijgt een chip. En dan zijn de kleintjes aan de beurt. Als ik de reismand met de vier bolletjes op tafel zet, is het meteen oh en ah. Maar stoer zijn ze niet, ze blijven lekker bij elkaar, veilig in de mand. Maar dan wordt Shah toch wat nieuwsgierig en gaat op de rand staan, dus hij is de eerste. Hij wordt helemaal nagekeken en krijgt zijn laatste prik. Geen probleem. Intussen kruipt Blue Tess bij de kleintjes in de reismand, want ze hebben toch zorg en begeleiding nodig, terwijl Banjer zich onder de verwarming verschanst. Bij onze dierenarts mogen de beestjes namelijk gewoon even los rondlopen, altijd gezellig om te zien hoe ze reageren.
Tiago vindt ook alles goed, maar “blijf van mijn edele delen af”, hij wrikt en wurmelt als Saskia controleert of zijn balletjes al goed ingedaald zijn, maar gelukkig is dat goed. Whiskers ondergaat dezelfde procedure, maar bij hem zijn de balletjes nog niet ingedaald, geen probleem, hij is nog jong.
En dan is tuttebel Leia aan de beurt. Meteen protesteren als ze wordt opgepakt… pffff… hopelijk wordt dat nog wat minder, zeker als we straks naar de show gaan met haar… ze wriemelt en wurmt zich telkens uit Saskia’s en mijn handen… maar uiteindelijk lukt het toch om haar prik te geven. En tja… een echte drama-queen waardig, gaat dit gepaard met een hoog schreeuwtje, want dit doet zo’n zeer… een echte meid!
In de tussentijd heeft Blue Tess het goed naar haar zinnetje bij de kleintjes. Tja, meissie, je moet toch echt je eigen mand weer in, anders wordt het wel erg zwaar.
Saskia vindt het leuk om te horen dat Whiskers in Rooi in de praktijk blijft.. hij verhuist tenslotte maar twee straten verder…. maar daarover meer in mijn volgende en laatste verslag over het vertrek van onze drie leuke ventjes.

 

 

Vertrek Shanna’ nest

Whiskers 
Dinsdag 5 december was de dag dat hij mocht verhuizen. Nee, niet als Sinterklaascadeautje voor de lol, maar toevallig samenvallend met Sinterklaasavond, anders hadden ze hem toch wel gekregen. En op Sinterklaasavond hoort er dan toch ook een gedicht bij. Het is lang, ik weet het, maar ik wil jullie dit toch niet onthouden:

“Spanje 19 oktober 2017
Lieve Rob en Ria van Cattery Cherished,
Al vroeg in het jaar gaan een paar van mijn Pieten naar Nederland
Om te luisteren naar de kinderen, wat is er bij hun aan de hand
Zo kwam het Piet ter ore, dat Ziva en Imani hun poes waren verloren
En was hij heel blij te zien, dat ze wel een nieuwe mogen, misschien
Maar daarvoor moeten eurocentjes worden gespaard
Waarmee veel tijd gaat gepaard
Hij zag ook nog iets meer, jullie hebben kittens dit jaar weer
Vandaag zag Piet dat Ziva en Imani bij jullie kwamen kittens kijken
En zij hun voorkeur voor Whiskers lieten blijken
De Piet appte meteen naar mij, want hij wil die meisjes maken zo blij
Vandaar deze officiële brief met een formeel verzoek per e-mail
Want ja, om geen tijd te verspillen, gaat ook de Sint met zijn tijd mee
Ik wil graag deze kleine Whiskers voor Ziva en Imani reserveren
Zodat jullie hem op 5 december uit mijn naam bij die lieve meisjes kunnen afleveren
Een levend wezentje meegeven aan mijn Pieten is niet zo’n goed idee
Dat doe je zo’n beestje niet aan, dus gaat hij niet met de andere cadeautjes mee
Je mag de mama van Ziva en Imani van mijn besluit op de hoogte stellen
Zodat zij op tijd nog wat speeltjes en voer voor de kleine Whiskers kan bestellen
Met de meeste hoogachting,
Sint-Nicolaas”

De kinderen waren goed geïnformeerd dat ze niet meteen op Whiskers af moesten komen. Hij ging meteen de kamer ontdekken, lekker vrij rondlopend. Imani, de jongste, begon met een hengeltje met hem te spelen terwijl papa Igor het op de grond lag te filmen. Ziva, de oudste, zat op een afstandje te genieten en ging later ook meespelen. Een dag later kregen we al een berichtje dat alles goed was verlopen en dat hij al bij het hele gezin op schoot komt liggen. Mooier kan toch niet?

Tiago en Shah
Zaterdag was het tijd om de andere twee jongens naar hun nieuwe forever home te brengen.
Samen in de reismand op weg naar Bodegraven. Esther had haar twee katten even de kamer uitgedaan, zodat er van beide kanten even wat rust was. Tiago en Shah gingen meteen op onderzoek uit. Tiago vond het een beetje eng en kroop af en toe onder de kast, maar kwam er ook vrijwel meteen weer onder vandaan. 
Nadat ze wat hadden rondgelopen ging Esther Mini halen, die ze op haar arm hield. Er werd met grote ogen naar elkaar gekeken, maar omdat Mini op de grond bleef vonden ze haar niet zo’n bedreiging. Mini werd weer uit de kamer gezet en vervolgens werd Sam binnengehaald. De twee bolletjes wol bliezen zichzelf helemaal op en met hoge rug en op het puntje van hun tenen namen dreigende houdingen aan. Gewoon mooi om te zien. Sam was wijs, hij bleef op afstand en wilde eigenlijk maar één ding: de kamer uit. Hij werd niet meteen de kamer uitgezet, zodat ze een beetje aan elkaar konden wennen en dat ging goed. De kleintjes begonnen zich te ontspannen en gingen hem van afstand zitten observeren. En Sam bleef bij de kamerdeur, kijkend en met regelmaat vragend of hij eruit mocht, wat hij na een tijdje ook mocht. Het was genoeg zo.
En toen moesten Tiago, die voortaan als Guus(je) door het leven gaat, en Shah afscheid nemen. Ze snapten er niets van dat de een de reismand in ging en de ander niet.
De dag erna positief bericht. De nacht is goed gegaan en het blazen naar de andere katten wordt al minder. 
Op weg naar Weesp, waar we hartelijk ontvangen werden door Coen en Robin. Coen was ook nog jarig, dus was Shah toch wel een bijzonder cadeautje. Shah begon meteen rond te lopen en het huis te ontdekken, zonder reserves, terwijl wij lekker genoten van een heerlijk stuk verjaardagstaart. En aan ons werd nog een klein cadeautje gegeven: halsbandjes in diverse kleuren voor kittens, om ze uit elkaar te houden. Leuk, alleen was het een beetje het formaat voor een labrador pup, maar we maken ze wel kleiner als we ze nodig hebben… 🙂
Het vlinderspel werd tevoorschijn gehaald en aangezet en Shah heeft de hele tijd heerlijk met zijn vlinder gespeeld. Een lust om te zien. Tegen de tijd dat we wilden vertrekken begon hij toch wel moe te worden en zocht hij Rob op om op zijn schoot te gaan slapen. Jammer, vriend, je zult een andere schoot moeten gaan zoeken. Tijd voor ons om te vertrekken en jou, Marley (Shah’s nieuwe naam), in de goede zorgen van Coen en Robin achter te laten.
Op weg naar huis kregen we de eerste foto’s al dat hij heerlijk bij zowel Robin als Coen op schoot lag.
De dag erna alleen maar goede geluiden, goed de nacht doorgekomen, gegeten en geplast. 
Sabine, Esther & Gert-Jan en Coen & Robin: heel veel geluk en plezier met jullie mooie mannetjes. En jullie weten het: als er iets is of je hebt vragen, je weet ons te vinden…

 

 

 

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.