We wisten het: het kon iedere dag afgelopen zijn, maar dat dachten we al maanden. Het was inmiddels “een beestje van iedere dag”. Niet ziek, maar gewoon oud, met de bijbehorende kwaaltjes, zoals zware artrose.

De afgelopen weken merken we dat ze achteruit ging. Haar vacht werd dof, ze at niet meer zoveel, dronk ook minder en ze sliep de hele dag. Vaak als we haar wakker maakten, merkten we dat ze uit een hele diepe slaap moest komen. Onze verwachting was dan ook dat ze een keer niet meer wakker zou worden.

Deze week gaf ze wat vaker over en at ze bijna niets meer, zakte ze spontaan door haar pootjes, kon bijna niet meer op haar plekje gaan liggen, dus ging het achteruit met haar.

Gisteren was ze helemaal niet van haar plaats geweest en toen we haar wakker maakte bleek ze in haar eigen urine te liggen. Gewoon alles in haar slaap laten lopen. Niet leuk voor haar, voor ons niet en tevens een slecht teken. Vandaag gaf ze weer over, kon amper op haar bak komen en kon nauwelijks haar hoofdje oplichten. In haar ogen een afwezige blik….. tja, dan weet je het eigenlijk wel… het is op. We hebben haar in een mandje naar beneden genomen en de dierenarts gebeld, die haar hier thuis uit haar lijden heeft verlost.

Negen weken was ze toen ik haar in huis nam. Een pittig klein meissie, dat voor de duvel niet bang was. Op schoot zitten, nee, daar vond ze niets aan, tenzij…. ze op haar buik tegen jouw borst kon opzitten. Dan was ze tevreden. Een chipje kon ze wel waarderen en ze gaf er graag een pootje en een kusje voor! Om maar niet te spreken van kip! Ik kon ook gerust op vakantie gaan, geen probleem, maar… ik moest toch echt niet denken dat Moppie me in de eerste week na mijn terugkomst ook maar een blik waardig keurde… echt niet… dat was mijn straf! De eerste negen jaar hebben we samen doorgebracht en toen kwam Rob met zijn drie katten en twee hondjes bij ons wonen. Oh jee… nee…. dat vond ze maar niets. Maanden bleef ze boven en als we haar naar beneden haalden, bleef ze op haar plekje liggen… ze kwam er echt niet af! Tot… ik weer een keertje kip aan het schoonmaken was en ze, zonder blikken of blozen, de hondjes voorbij liep en aan het aanrecht om kip kwam schooien. Vanaf dat moment liep ze weer gewoon rond. Vriendjes is ze nooit geworden met de andere katten. De enigen die ze tolereerde waren Laleh en in de laatste weken, Laleh’s kindjes… die konden een potje bij haar breken.

Ze heeft een lang en goed leven gehad. Afgezien van de artrose is ze eigenlijk nooit ziek geweest. Daarom wilden we haar een laatste gang naar de dierenarts besparen. Gelukkig kon dit!

Moppie… we zullen je na bijna 19 jaar samen heel erg missen!!

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.