In een artikel in een dierenblad ergens in 2002 of 2003 zagen we foto’s van een bijzondere vachtkleur binnen de Britse Kortharen, namelijk de Cinnamon kleur. We werden meteen verliefd op die kleur en na wat speuren kwamen we met de fokkers in contact en na een tijdje vroegen we of ze ons op hun wachtlijst wilde zetten voor een poesje.

Op 27 juli 2004 kregen we een telefoontje. Er was een nestje geboren met 2 poesjes en 1 katertje. Eén van de poesjes was een langhaartje en er was dus ook nog een poesje met kort haar, aan ons de keuze. Dus nog diezelfde dag op naar België om te gaan kijken. De kleur van het “korthaartje” was mooier dan dat van het langhaartje, dus de keuze was snel gemaakt. De naam werd gekozen: Healey. Trots als pauwen gingen we weer huiswaarts. Elke drie weken gingen we ons “spruitje” een bezoek brengen en werden steeds verliefder op haar, alhoewel… echt knuffelen wilde ze niet, maar ja, dat kwam wel als ze bij ons zou komen wonen. Eind oktober was het dan zover. Ze werd bij ons gebracht.

Al snel was ze beste maatjes met onze andere katten, maar met ons… nee, dat wilde niet echt lukken. Ze was en bleef afstandelijk, ondanks onze pogingen om een band met haar op te bouwen. Met veel geduld bleven we het proberen, zonder succes… tot… we ontdekten dat Gabber (onze zwarte kater) als katalysator ging fungeren. Zodra Gabber bij een van ons kwam kroelen, kwam Healey bij hem kroelen en zo begon ze ons langzaam maar zeker toe te laten in haar wereldje.

Pogingen om een nestje met haar te doen liepen, mede door haar schuwheid, op niets uit. Bovendien bleek ook nog (toen we haar lieten steriliseren) dat ze een vergroeide baarmoeder had. De laatste jaren, ook na het overlijden van Gabber, werd ze steeds aanhankelijker. Niet alleen dat… ze kreeg ook een steeds ronder buikje, zodat we een paar maanden geleden besloten haar op dieet te zetten, met groot succes! Ze viel in twee maanden tijd 8 ons af, dus dat ging goed.

Een paar weken geleden begon ze haar eetlust te verliezen. Ging normaal gesproken haar bakje in een paar seconden leeg, nu liet ze de helft staan. Toen ze ook nog eens begon te snotteren, werd het tijd om naar de dierenarts te gaan. Omdat ze inmiddels helemaal niet meer at en het snotteren erger werd, zijn we gestart met dwangvoeren, een antibiotica kuurtje en iets tegen de misselijkheid. Afijn… zo een paar weken getobd, het snotteren hield op, maar haar eetlust kwam niet terug. Na diverse telefonische consulten en voortgang verslagen in de daarop volgende weken, besloten we afgelopen maandag toch maar weer op bezoek te gaan bij de dierenarts. Zij vond haar nieren wel wat groot en haar darmen nogal vol, dus… verstopping? Afijn, beestje geplaagd met doorspoelen van de darmen, infuus met vocht en gister nog een klysma. Maar nog altijd geen eetlust, dus vandaag besloten om maar eens een bloedonderzoek te doen, omdat de dierenarts toch enkele dingen wilde checken, zoals de nieren en de lever. Ook werd alvast bloed afgenomen voor een eventueel onderzoek naar pancreatitis (alvleesklierontsteking).

We waren nog maar net op weg naar huis en de dierenarts belde ons al…. slecht nieuws. De nierwaarden in het bloed waren dusdanig, schokkend, hoog, dat het een wonder was dat het beestje nog bij bewustzijn en actief was. Tja, en dan heb je een moeilijke keuze te maken…. proberen we haar nog op te peppen met een infuus, waarschijnlijk zonder resultaat… of…. laten we haar inslapen. Goed overleg met de dierenarts over de kansen (minder dan 20% kans op herstel) en in overweging nemend wat voor Healey het beste was (gezien haar karakter) hebben we voor de laatste optie gekozen. Geen eenvoudige beslissing, maar achteraf gezien wel de juiste. De inslaapspuit was al zo heftig voor haar, dat ze daar eigenlijk al snel dusdanig ver van wegging dat ze op het randje van de dood zweefde. De definitieve spuit was dus bijna een troost………

Rust zacht lieve Healey… je had een karaktertje, maar we hielden (en houden) daarom niet minder van je!!!