Onze West Highland White Terrier Demi is er niet meer. Ze heeft haar laatste rustplaats gekregen in onze achtertuin.

Slechts één week geleden ontdekte we dat een van onze hondjes binnen had geplast, niet zo maar een beetje, nee, heel veel. In eerste instantie kregen de hondjes een standje, maar al snel ontdekten we dat Demi ook erg kortademig was. Ze had zich een paar weken geleden verslikt in een kluif en was daarna gaan hoesten. Wij dachten dat het hoesten van haar keel kwam die misschien een beetje beschadigd was. Toen we vorige week zagen dat ze zo kortademig was, verwachtten we eigenlijk dat dit daar een gevolg van was.

Op dinsdag zijn we naar de dierenarts gegaan en zij constateerde dat ze vocht op de longen had en een veel te hoge hartslag (200 in plaats van 120). Zij stelde voor om de volgende dag terug te komen om een thorax foto te laten maken. ’s Avonds zijn we nog terug geweest, omdat het slechter ging en we de nacht niet met haar in durfden. Toen heeft ze een spuitje gekregen om het vocht uit haar longen te verdrijven. Hier knapte ze wel wat van op.

Woensdagochtend is de thorax foto gemaakt en hieruit kwam de diagnose dat ze twee tumoren ter grootte van golfballen in haar longen had en dat haar hart vergroot was, omdat het zo hard moest werken om het vocht uit haar longen te krijgen. Prognose: hooguit een paar maanden. Met medicijnen zijn we naar huis gegaan en zijn we ons gaan voorbereiden op de moeilijke tijd die zou komen.

Gisteren (zaterdag) wilde Demi niet meer naar buiten, ze dronk niet meer, wilde geen koekje meer en ze at al sinds vrijdag niet meer, dus waren we van plan om maandag contact op te nemen met de dierenarts om te kijken wat we nog konden doen. Gisteravond echter, toen we om 1:30 uur naar bed wilden gaan en de hondjes in de bijkeuken hadden gedaan, zagen we hoe moeilijk Demi het had. Met grote vragende ogen keek ze van de een naar de ander: “Doe toch iets voor me”, leek ze wel te vragen. Haar ademhaling was kort en stoterig. We beseften toen heel goed dat ze zo de nacht niet in kon, want dat ze dan zou verdrinken in haar eigen longvocht. Zo’n dood gun je niemand! Dus hebben we de dierenarts gebeld en die was binnen drie kwartier aanwezig. Hij stelde meteen vast dat we een wijze beslissing hadden genomen, want dat het echt niet meer ging voor het arme beestje. Het slaapspuitje werd gegeven, maar tegen de tijd dat ze bijna sliep begon ze het heel moeilijk te krijgen, omdat haar hart langzamer ging pompen. De dierenarts schrok daar zelf ook wel van en heeft toen, met onze toestemming, de definitieve spuit gegeven. Hij kon het hart zo moeilijk vinden, dat hij concludeerde dat ze echt helemaal vol met tumoren moest zitten. Het afscheid was en is nog steeds zwaar, maar we zijn blij dat we haar niet langer hebben hoeven laten lijden.

Rust zacht lieve Demi, we missen je! Ga maar weer lekker naar Britney toe… dan zijn zij (het prinsesje) en jij (haar bodyguard) weer samen.

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.