Geboren: 14 maart 2017
Geslacht: kater
Kleur: seal sepia white
Titel: Internationaal Premior

Verliefd op een “Gremlin”

“Iek, het lijkt wel een Gremlin”. Je hoort het vaak als mensen voor het eerst een Sphynx zien en tja, er was een tijd dat ook wij het zeiden, maar inmiddels zijn we stapelgek op onze “Gremlin”, of zoals wij het liefkozend zeggen: “Ze zijn mooi van lelijkigheid.”

In 2014 gingen wij voor de eerste keer met onze Brits Langhaar Ushi en onze Brits Korthaar Mili naar de kattenshow van Neocat in Nijmegen. Daar zagen we voor het eerst een Sphynx in het echt, op afstand en hadden we er geen van beiden echt aandacht voor, omdat ze ons helemaal niet aanspraken en omdat we nog wat onwennig waren over de hele gang van zaken met betrekking tot het showen.

Toen we een maand later weer naar een show gingen, stond Herma Geurtz dichter bij ons en iedere keer als zij naar de keuringsruimte ging, moest ze langs ons. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, dus vroeg ik haar of ik eens mocht voelen hoe zo’n kaal huidje nu aanvoelt. Welwillend als Herma is om de Sphynx bij anderen te introduceren, stemde ze meteen toe. Ik verwachtte een kil stroef huidje te gaan voelen, dus was ik aangenaam verrast dat het huidje heerlijk warm en perzikachtig aanvoelde. Wat een unieke ervaring!

In de daarop volgende maanden groeiden het groepje waar we tijdens het showen bij stonden uit tot een leuke vriendenclub en werd al snel een Messengergroep opgericht met de naam “Kattenmutsen”, waarin we ons dagelijkse lief en leed van zowel de katten als van persoonlijke zaken met elkaar deelden. Iedere keer als een van ons weer een zwangere poes had, leefden we intens mee en zaten we in spanning als de tijd daar was dat het grut geboren moest worden. En als het ook maar enigszins kon, gingen we met zijn allen op “kittenkraambezoek”.

En zo werd het dus ook de beurt aan Herma. Een van haar Sphynx dames was zwanger en kreeg drie kleine “nakies”, zoals Herma ze liefkozend noemt. Dus gingen Rob en ik, toen de kittens een paar weekjes oud waren, op kittenkraambezoek. Ik schat dat we zo’n twee minuten binnen waren en net hadden plaatsgenomen op de bank of een paar Sphynxen kwamen ons al begroeten, meteen op schoot, kopjes geven en zich “opdringen”… wat een lieverds! We waren heel erg verbaasd over deze spontane actie en Herma vertelde ons dat dit dus typisch Sphynxen gedrag is: aanhankelijk, kroelerig en nieuwsgierig. Nou, wij vinden kroelen wel leuk, dus genoten we met volle teugen van deze lieverds. En oh, wat waren die kleine naakte wurmpies lief!! Zo apart om te zien en voelen en oh zo apart als je hoort dat ze een veel snellere ontwikkeling hebben dan Britten. De oogjes gaan sneller open, de oortjes vouwen zich eerder uit, de tandjes komen eerder door en ze lopen veel sneller rond. Heel apart. Ik was meteen verliefd op een van de dametjes, maar geen haar op mijn hoofd, of misschien begonnen er toen toch al een paar te kriebelen, die dacht dat wij ooit een Sphynx in huis zouden nemen.

Naarmate deze kleintjes opgroeiden en we nog eens op bezoek gingen en veel foto’s voorbij zagen komen, begonnen die paar haren een bosje haren te worden, dat langzaam maar zeker groter werd dan het bosje “nooit een Sphynx”. Nee, het bosje haar begon meer in de richting te denken van “misschien ooit wel eens een Sphynx, maar dan als huiskat, niet voor de fok”. Alleen, voor zo’n beslissing moet je toch echt met zijn tweeën zijn en moet je er samen achter staan en helaas, bij Rob was er nog geen bosje haar dat in die richting dacht. Ik moest dus dat mooie meisje waar ik inmiddels zwaar verliefd op was, naar een ander gouden mandje laten gaan.

Eind 2015 werd er weer een nestje bij Herma geboren. In dit nest niet alleen een Sphynx katertje, maar ook een Bambino poesje. Uiteraard gingen we weer een paar keer op kittenkraambezoek en zagen we het grut opgroeien. Het bosje haar werd groter en groter en ook een paar haren op Rob zijn hoofd werden geïnfecteerd met de gedachte dat er “ooit misschien wel eens een Sphynxje bij ons mag komen wonen”.

In de tweede helft van 2016 begon voor mij de tijd om mijn vakantie, samen met mijn nicht, te gaan plannen naar Amerika. Fijn drie weken bij familie op bezoek. Geld werd opzij gezet om de toch niet goedkope vluchten te betalen. Eind januari stonden we op het punt te gaan boeken toen we bericht kregen uit Amerika dat onze vakantie wegens omstandigheden daar, niet door kon gaan. Wat een teleurstelling, maar we treurden niet lang en gingen de dag erop alweer aan het plannen voor een andere vakantie, dichterbij en veel goedkoper.

Eind januari hoorden we ook dat Herma weer zwangere poezen had, dus keken we er alweer naar uit om daar op kraamvisite te gaan. Maar wat er op 1 februari gebeurde had ik echt nog lang niet verwacht. Tussen neus en lippen door zei Rob ineens: “Als jij nou niet op vakantie gaat, dan kunnen we misschien wel een Sphynxje nemen.” Ik viel zowat van mijn stoel… “Meen je dat nou?… Serieus?”. Een volmondig “Ja” was het antwoord. Tranen van geluk kwamen naar boven en Herma werd meteen ingelicht over Rob zijn uitspraak. Ook zij was aangenaam verrast.
Een lange tijd van afwachten tot de kittens geboren werden brak aan. Maar, intussen werd er toch ook nog even een vakantie geboekt, want voor beiden was ruimte… 😊

Op 14 en 15 maart werden er twee nestjes geboren, in totaal acht katertjes en één poesje. Van de katertjes waren er ook nog eens drie bambino’s. In eerste instantie wilden we een poesje, maar omdat er maar één poesje geboren werd en Herma daar zelf een optie op had, zijn we gaan redeneren of we eigenlijk wel wilden gaan fokken met Sphynxen. Toen het antwoord negatief was, hadden we ineens keuze genoeg. Het duurde niet lang of onze keuze werd beperkt tot twee prachtige kittens “roodbandje” en “Uk”.
Om de jonge moeders zoveel mogelijk rust te geven mocht er de eerste weken nog niemand op bezoek komen, maar zodra Herma het goed vond, gingen we naar Gendt. Zo benieuwd hoe de kleintjes er in het echt uit zouden zien en benieuwd of we een keuze zouden kunnen maken.
Oh, wat waren ze mooi. Ons gevoel en voorkeur ging toch uit naar een kitten in een lichtere kleur, maar we vonden “Uk”, met zijn vlekje op zijn neus, toch ook wel heel schattig. Pff… wat moeilijk om een keuze te maken, dus stelden we het even uit… eerst nog even nadenken. Nakeuvelend onder het genot van een lekker drankje zei Willy, de man van Herma: “Ik weet wel waar jullie voor gaan, maar hij zei niet voor wie”… pfff.. om het nog gemakkelijker te maken. Maar diep in mijn hart wist ik het eigenlijk ook wel. Op weg naar huis bleek dat Rob en ik hetzelfde gevoel hadden, “Uk” had ons hart veroverd. Dezelfde dag nog hebben we dat aan Herma laten weten, waarop Willy zei: “Ik wist het wel.”

De daarop volgende weken zijn we nog een paar keer bij onze “Uk” die inmiddels de naam Tuth (uitspraak: Toet) gekregen had, op bezoek geweest. Ook werden we continu door Herma op de hoogte gehouden van zijn ontwikkeling met foto’s en video’s.
In juni was het eindelijk tijd voor vakantie, eerst 10 dagen naar Toscane en de vrijdag nadat ik weer thuis kwam, werd Tuth door Herma en Willy gebracht.

Vanaf het eerste moment was er een klik, zowel bij Rob als bij mij, met dit heerlijke ventje. Hij lag direct bij ons te slapen en de eerste nachten mocht hij bij ons in bed. Nou, lekker geslapen hebben we niet, want hij lag of bij de een of bij de ander in de armen, met zijn snoetje lekker tegen ons gezicht.
Onze Britten moesten wel even aan hem wennen… wat was het een rat met die lange zwiepstaart? Ze vonden hem best een beetje eng. Maar vanaf het moment dat hij ’s nachts bij hun op de kamer ging, in zijn eigen vertrouwde slaapzak, ging het met de dag beter en al heel snel speelden Galen en Aislinn met hem. Maar ook de anderen waren al snel met hem vertrouwd en spelen met hem.

Tuth was de gangmaker van onze kattenfamilie. Hij was veel energieker dan de Britten, maar daagde ze wel uit tot spelen. Als hij echter heerlijk een tijd geravot had, kroop hij of in zijn slaapzak voor een dutje, of zocht hij Rob of mij op om bij ons te slapen. Tussen het spelen door kwam hij regelmatig kroeltjes brengen, een kusje geven, een snufje brengen, een kopje geven of gewoon even je aandacht vragen.

Oh ja, aandacht vragen… dat kon hij als de beste. Hij liet zijn stem goed horen als hij je even kwijt was of je er op wilde attenderen dat hij nu toch echt wel even zachtvoer wilde hebben of gekroeld wilde worden.

En uiteraard wilden we anderen kennis laten maken met deze “Gremlin”, zodat iedereen kon ervaren dat ze zeker niet eng zijn, maar juist lief en aanhankelijk, warm en zacht. We namen hem dan ook weleens mee, bijvoorbeeld even langsgaan met hem op mijn werk of een bezoekje met hem brengen aan mijn ouders of hem tijdens de buurtbarbecue even halen en met name voorstellen aan de aanwezige kinderen (“voel eens hoe warm hij is… kun je lekker je handjes aan warmen als ze koud zijn… “). Maar hij ging ook mee naar shows, dus konden jullie ons daar een paar keer per jaar tegenkomen, samen met onze Britten.
Helaas moesten we met hem stoppen met showen. Hij kreeg heel veel last van autoziekte, waardoor het voor hem een straf was om mee naar show te gaan. Medicijnen daartegen hielpen zelfs niet. 
Het is zo erg geworden, dat als we naar de dierenarts moeten met hem, wat maar een paar straten rijden is, hij al ziek wordt.

Gelukkig mankeert hij nooit iets, afgezien van een tand die getrokken moest worden. 

Inmiddels is hij alweer een tijd bij ons, maar het is net of hij altijd in ons leven is geweest. We zijn echt zo verzot op hem geraakt in die tijd. Voor geen goud willen we hem nog missen.

2017

2018

2019

2020

2021

2022

2023

2024

2025

..

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.