7 juni 2018
Weer goed nieuws… Mili en Dali verwachten hun tweede nestje!
Toen we aankondigden dat Aislinn zwanger was, zagen we het gezichtje van Mili al: “Ik wil ook kleintjes.” en een paar dagen later liet ze blijken dat ze het serieus meende, dus hebben we haar weer naar Bikimi’s Salvador Dali gebracht voor een gezellig samenzijn. En dat dit samenzijn succesvol is geweest, heeft de echo uitgewezen. Naar verwachting en hopelijk zullen twee kittens in de tweede helft van juli het levenslicht gaan zien.

22 juli 2018: geboorte
Nu zal het toch wel een keertje normaal gaan, denk je iedere keer weer als er een nestje op komst is en hoe blij je dan ook bent dat je eindelijk weer kittens in het vooruitzicht hebt, hoe meer je tegen de bevalling op ziet… 🙂
07.00 uur. Mili wekt ons. Het rommelt ontzettend in haar buik, maar er zijn nog geen weeën, dus blijven we nog lekker met zijn drietjes op bed, genietend van haar buikje. Om beurten ging ze bij Rob en mij in onze arm liggen, zodat we haar buikje konden masseren. Heerlijk.
08.00 uur. Ze heeft een beetje vochtverlies, dus ons bed uit en alles in gereedheid brengen. Over een paar uur hebben we kittens! 🙂
08:15 – 11.00 uur. We voelen en zien weeën, maar onvoldoende voor het uitdrijven van een kitten.
11.00 uur. We nemen voor de zekerheid contact op met de dierenarts. Ze weten dat we kunnen bellen. Kees wil haar graag even zien om te checken of ze voldoende ontsluiting heeft. Dat heeft ze, maar ze heeft ook weeënzwakte. Hij geeft haar een injectie met oxitocine.
12.08 uur. Het eerst kitten, een poesje (88 gram), floept met een kreet van Mili, haar lijf uit. Het beweegt meteen goed, ademt goed en gaat op zoek naar een tepel. Mili is dolgelukkig.
12:45 uur. Het tweede kitten, een katertje (109 gram), ziet het levenslicht. Ook weer een sterk kitten met veel honger. We voelen dat er meer in zit. Op de echo waren twee of drie kittens zichtbaar, maar ze draagt duidelijk nog aan beide kanten.
16.35 uur. Al een tijdje zien we een blaas, maar verder geen sterke weeën activiteit meer. Kees komt op huisbezoek. Ook hij constateert dat ze zeker nog niet klaar is en geeft haar een nieuwe injectie omdat de oude is uitgewerkt.
16.48 uur. Het derde kitten, poesje (118 gram), wordt letterlijk gelanceerd. Ook nu weer een mooi, sterk kitten dat meteen op zoek gaat naar een tepel. Er zit nog steeds iets in, goed voelbaar en levendig.
18.55 uur. Nog geen vooruitgang en Kees komt weer even kijken. Omdat de oxitocine zo goed gewerkt heeft de afgelopen keren, besluiten we dat we het nog een keer zo willen proberen, dus nog een injectie.
21.15 uur. Nog altijd niets, maar wel nog iets in haar buikje, dus gaan we na overleg met Kees naar de praktijk. Op een echo zien we nog minstens één hartje kloppen en zeker nog twee kittens zitten. De keuze is zo gemaakt. Die kittens moeten eruit en Mili is inmiddels te uitgeput om dit nog op eigen kracht te doen, dus besluiten we dat het helaas toch een keizersnede moet worden en gaan we alles voorbereiden. We… want er is op dat moment niemand beschikbaar om te assisteren. Het ziet er naar uit dat ik vandaag Kees zijn assistente mag zijn.
Gelukkig arriveert Saskia niet veel later en zal zij Kees assisteren. Het eerste kitten dat gehaald wordt, krijgen we in onze handen gelegd, zodat Saskia weer bij de keizersnede kan assisteren. Het is een poesje (96 gram) en heel sterk. Het ademt goed.
Het tweede kitten echter heeft het niet gehaald. Het is al overleden als Kees het haalt. Dit katertje heeft in stuitligging en met geknikt hoofdje de uitgang geblokkeerd, zodat noch hij, nog zijn zusje eruit konden. Arm ventje.
Om circa 22.30 uur keren we huiswaarts. Moe, maar zeer voldaan. We hebben vier gezonde kittens, dat zijn er twee meer dan verwacht. Nu hopen en ons best ervoor doen dat ze er ook allemaal doorkomen.
Doordat het zolang geduurd heeft en ze zo hard heeft gewerkt, is Mili doodop. Ze is goed bijgebracht, maar kan de aandacht voor haar kleintjes nog niet opbrengen. We leggen haar lekker warm en blijven de hele nacht, om beurten, bij haar. We leggen de kittens aan en houden alles goed in de gaten.
Het laatst geboren kitten is erg hyper en wil niet aangelegd worden. Dit baart ons zorgen. In de loop van de nacht, proberen we het regelmatig, maar zonder succes.

Maandag 23 juli 2018
Vroeg in de ochtend, nadat ik de dienst van Rob overneem besluit ik om het te gaan flessen. Ze heeft een goede zuigreflex, maar blijft ook nog erg hyper. Na een paar flesjes begint ze rustiger te worden en begint ze bij Mili te zoeken naar een tepel. Ons vertrouwen groeit. Mili wordt in de loop van de dag wat actiever en krijgt steeds meer aandacht voor haar kindjes.
We besluiten wel om nog een nachtje ploegendienst te draaien, want het klein meisje moet natuurlijk wel op tijd haar flesje krijgen.

Als Rob in de nacht van maandag op dinsdag besluit haar nog eens te proberen aan te leggen, ziet hij haar aan een tepel liggen… is het toeval? Een tijdje later begint hij de voorbereidingen te treffen om haar een flesje te gaan geven. Weer ziet hij haar aan een tepel liggen…. dus laat die voorbereidingen maar even. Dit gaat goed komen!!
Euforisch wekt hij mij om 02.00 uur…. hij stuitert naast het bed: “Ze drinkt zelf!”… hihihi… en hij moet nog gaan slapen!!
Met een veel geruster gevoel begin ik aan mijn nachtdienst… het komt goed!!!

De namen zijn ook al bekend, in chronologische volgorde: Miley (middelroze bandje (later vervangen door geel)), Myron (blauw bandje), Macey (donkerroze bandje) en Mylou (lichtroze bandje).

Weer dank ik Dierenartsenpraktijk De Meijerij voor hun inzet, onvermoeibare energie en flexibiliteit. Kees en Saskia: jullie zijn kanjers!!!

29 juli 2018: week 1
Na de moeizame start gaat het langzaamaan beter. Het duurt een paar dagen voordat Mili haar zorgplicht helemaal op zich neemt. Als gevolg van alle medicatie en de keizersnede heeft ze echt wel tijd nodig om te herstellen. Ze blijft wel goed bij de kleintjes liggen, verzorgd zichzelf ook goed, maar de zorg voor de kittens is wat minder. Geen nood, wij zijn er ook nog en met liefde en plezier nemen wij die zorg op ons: kontjes wassen met name. Je ziet bijna een gelukzalige glimlach op het koppie verschijnen als je ze van hun zware last af helpt… 😉
Mylou heeft na haar paar flesjes de draad goed opgepakt, wat zeg ik…. ze gaat als de brandweer!! Wanneer je ook maar in de bench kijkt, zij ligt lekker bij mama te drinken, ook al slapen de anderen. Miley en Myron vinden het nodig om dezelfde tit te kiezen… waarom?? Er zijn er genoeg! Dit leidt tot menig “kittengevecht”. Aan het eind van de week, ziet Rob dat Miley een vies oogje heeft. Als we dit schoonmaken, omdat we niet zeker weten of het misschien komt omdat ze tegen het kontje van een van de anderen heeft gelegen, zien we dat haar oogje wat dik is en opengaat. Oei… dit vertrouwen we niet, dus brengen we een bezoek aan de dierenarts. Na controle en een tube antibioticazalf, gaan we hier de dagen erna mee aan de gang. Na de eerste dag ziet het er al een stuk beter uit en in het weekend blijft het oogje open en schoon. Dat ze er toch wel wat last van had, zien we aan het gewicht. Ze groeit iets minder dan de rest.
Wat groeien betreft… het is een lust om te zien. Ze drinken veel en mama is zo geduldig. Zelfs met het warme weer. Ze heeft ook echt slagroom, want je ziet ze werkelijk met de dag groter worden. In een paar dagen tijd zie je ze veranderen van kleine fragile wormpies naar sterkte bolle kittens.
En mama? Nou, na een paar dagen kijkt die weer helder uit haar ogen en is ze volop in de weer. Als je een kleintje uit de bench haalt, gaat ze meteen achter je aan om te kijken wat je met haar kind gaat doen.
De eerste banksessie is ook geweldig. Was Aislinn in eerste instantie wat terughoudend, de dagen erna ging ze “waken” bij de ingang van de bench, om ervoor te zorgen dat Mili goed kon herstellen en tijdens de eerste banksessie, als we ook haar kittens op de bank zetten, komt ze er lekker bijzitten en duurt het niet lang of ze gaat zelfs een kitten van Mili wassen. Mooier kun je het niet krijgen!!

5 augustus 2018: week 2
Het warme weer heeft ook effect op de kleintjes. Ze drinken goed hoor, daar gaat het niet om, maar dat mooie dicht bij elkaar liggen voor warmte, is toch een stuk minder. Ook mama heeft last van de warmte en ligt vaak even buiten de bench te luchten in de stroming van de ventilatoren die we in huis hebben. De kleinste kittens hebben de “wind” niet direct op hun staan, maar doordat deze boven de bench wervelt, kunnen we de temperatuur toch enigszins reguleren.
De mooiste dingen deze week waren eigenlijk niet zozeer van dit nest… die slapen of drinken nog de hele dag. Nee, de glimlach kwam vaker door een van de kittens van Aislinn. Levi was al eens op bezoek geweest, maar deze week maakte hij het toch echt bont. Hij ging echt logeren… na een heerlijk slaapje, kreeg hij een “douche” van Mili en mocht daarna aanschuiven aan het “ontbijt”. Ook steelt hij liever brokjes bij Mili dan dat hij ze in zijn eigen bench gaat eten…
De meesten van de kittens van Aislinn zijn al op bezoek geweest. Gaan vaak even in de doos zitten of slapen, gebruiken de kattenbak of eten of drinken een hapje van Mili haar voer.
Aislinn vindt haar eigen kattenbak ook minder leuk dan die van Mili…. pffff… het is en blijft een gevalletje apart.
En Mili….. is Mili, ze vindt alles goed en geniet van haar kleintjes, vol overgave.
Zoals zaterdag, toen we ze op de tuintafel hadden gezet om met ze te kroelen. Mili genoot zienderogen en de kleintjes vonden het ook leuk, even wat frisse, maar warme, lucht. Zo mooi en gezellig om zo even met ze te knuffelen.

12 augustus 2018: week 3
And off they go… oftewel… ze zijn er vandoor. Ze staan met de dag steviger op hun pootjes en ze gaan al op onderzoek uit in hun bench. De doos is er vanwege de hitte uit en er is slechts een lage afscheiding naar het eten in de vorm van een fleece dekentje. Tja, daar klauteren ze overheen, snuffelen even aan het water en de brokken en gaan dan terug naar mama, want haar melk is toch echt nog het lekkerste. Met name Miley is hierin een artiestje.
Deze week staat in het teken van heel scherpe nageltjes, dus toch maar weer even het schaartje gepakt en de scherpste puntjes eraf gehaald. De “wurmpies” waren het er niet altijd mee eens en friemelden zich regelmatig uit mijn handen… hihhi… maar uiteindelijk, nageltje voor nageltje, voetje voor voetje, zijn alle 72 nageltjes geknipt.
Op donderdag krijgen we knuffelbezoek van Ellen, haar kinderen en Ans, dus zetten we de kleintjes op tafel. Oh, wat vinden ze het leuk. Er worden tonnen foto’s gemaakt, er wordt heerlijk geknuffeld en iedereen heeft een gezellige tijd.
De kittens vinden het ook geweldig om zo te mogen rennen en spelen… en rennen doen ze, hoog op hun pootjes. Je moet ze goed in de gaten houden, want ze zitten in een mum van tijd bij de rand van de tafel. Gelukkig zijn we met genoeg mensen om ze dan weer om te draaien. En Mili geniet. Ze komt lekker mee op tafel liggen.
Zaterdag krijgen we bezoek van Esther en Alma. Ze kijken even mee naar de kleuren van dit nest. Die zijn nu definitief als volgt:
Miley: lilac tabby point
Myron: blue point en daarnaast ook langhaar
Macey: blue point
Mylou: blue tabby point
Vier verschillende kittens dus, hoe leuk kun je het krijgen!
En omdat we dus een Brits Langhaartje in dit nest hebben, worden onze berichtjes nu ook op de FB pagina van de Rasvereniging Brits Langhaar geplaatst… 🙂

19 augustus 2018: week 4
Hoezo een vlot nest? Nadat ze in het begin van de week voorzichtige stapjes in de bench beginnen te zetten, vinden ze het al gauw tijd om ook de wereld buiten de bench te ontdekken. Ervaringen uit het verleden, dat dit zeker een week duurt, worden hier dus compleet onder het kleed geschoven. Komt het omdat ze de kittens van Aislinn in en uit zien lopen, dat zien doen, doet doen? Geen idee, maar het is wel zo schattig om die hele kleine frummeltjes, eerst voorzichtig hun koppie over het randje te zien buigen, dan een pootje erover, wiebelwiebel, nog een pootje erover, weer wiebelwiebel, dan voorover laten vallen en de zwaartekracht doet de rest. Een dagje later kennen ze het al hoor en hebben ze de zwaartekracht niet meer nodig. Maar omdat ze nog klein zijn en wij soms ook even rust willen hebben, sluiten we af en toe de bench, zodat ze binnen moeten blijven. Kennen jullie dat beeld van de leeuw in de kooi, die continu heen en weer loopt. Dat effect heeft dit dus ook… kleine witte “leeuwtjes” die voor de tralies op en neer lopen en tegen de tralies duwen om er uit te kunnen… grappig om te zien. Dus tja, wat doe je dan??? Toch de deur maar weer open…. zucht.
Als ze buiten de bench zijn, is het zo’n leuk gezicht, ze lopen nog een beetje instabiel, maar die pootjes worden met de dag sterker en aan het eind van de week sprinten ze al aardig door de kamer… echt zo koddig!!! En de kittens van Aislinn vinden het geweldig: speelkameraadjes!!!
Het speelkleed wordt al snel ontdekt, evenals die bungelende speeltjes erboven.. Daar kun je toch lekker naar tikken!! 🙂
De kattenbak en de brokken worden ook besnuffeld… aan de brokken wordt gelikt en de kattenbak wordt beklommen, maar wat ze daar nu mee aan moeten, is ze nog een raadsel.
Wacht maar… volgende week weten ze er alles van!

26 augustus 2018: week 5
We zijn het inmiddels gewend, zou je denken, om dat kleine grut door het huis te zien hollen. En deels is dat ook zo, maar iedere keer is het weer genieten van die kleine bolletjes wol, die overal opduiken en overal spontaan in slaap vallen. Het is nooit gewoon, je blijft er van genieten en jezelf verbazen over hoe snel ze dingen oppikken en hoe hard ze groeien. En ja, dat laatste is soms zo apart. Myron bijvoorbeeld, die zie je met de dag groter worden, terwijl Miley, die veel fijner gebouwd is, een “spinnetje” blijft, hoewel ze toch goed op gewicht is. Nu oogt Myron met zijn lange vachtje natuurlijk ook wel groter, maar toch. Miley is gewoon een klein compact katje, maar ze is wel het meest ondernemend van allemaal. Alles wat er kan gebeuren, doet zij als eerste: op de kattenbak klimmen, uit de bench klimmen, op de kleine krabton klimmen, in de krabton slapen, een paar treden de trap opklimmen. Het is echt een kleine dondersteen.
We hebben twee echte brokken eters. Miley en Myron lusten wel pap van het zachtvoer, maar wat je Macey en Mylou ook voor zet… de neus wordt opgehaald en ze lopen er hard van weg. Soms wel een beetje frustrerend, maar je kunt ze nu eenmaal niet dwingen. De eerste keer ging het goed en daarna… nee, bedankt, je mag het zelf opeten… LOL. Ze groeien goed en we zien ze goed brokken eten en water drinken dus het zal wel. Ze zijn ook niet suf of hangerig, nee hoor, ze zijn lekker actief, dus maken we ons geen zorgen. Toch blijven we ze iedere keer bij het zachtvoer zetten… wie weet… slaat het een keer aan.
Inmiddels hebben ze de functie van het kattenbakje ook ontdekt… jajaja… juffrouw Miley was natuurlijk weer de eerste die gebruik maakte van het kattentoilet en de rest volgde als snel. En dat niet alleen… juffrouw Miley vond het ook tijd om aan het einde van de week geen gebruik meer te maken van het kittenbakje… nee, zij ging op de grote kattenbak. En wat denk je….. de rest ging haar achterna. Op Mylou na… die had tijd genoeg. Jammer voor haar, want na een paar keer oefenen, hebben we het kleine bakje op vrijdag uit de bench gehaald. Geen drolletjes meer open en bloot aan het geuren!
Op zaterdag komen André en Ilse, die al een kitten hebben uit het vorige nest van Mili, gezellig een bakje koffie drinken. Net als wij, zijn zij ook helemaal verliefd op de kleine frutsels. Myron vinden ze heel apart en het zaadje is geplant…. maar… zal het tot ontkiemen komen? 😉

2 september 2018: week 6
Omdat ze zich zo goed ontwikkelen, sneller dan gemiddeld en omdat ze groeien als kool en super gezond zijn, zien we er geen bezwaar in dat ze de tuin gaan ontdekken. Nou, veel animo is er nog niet voor, maar Mylou toont als eerste interesse. Ze durft echter toch niet naar buiten en als we even later zitten te eten, horen we Mili ongerust pruttelen. Meteen zien we dat Miley de grote stap heeft gewaagd. Tja, dan maar het eten koud laten worden en dit eerst op de gevoelige plaat vastleggen… 🙂
Een paar dagen later volgt de rest. Aislinn is er ook nog niet helemaal zeker van of het goed gaat en houdt ze goed in de gaten.
Myron heeft op enig moment de trap ontdekt.. klimt naar boven en bijna bovenaan vindt hij het genoeg geweest en in een rap tempo is hij weer beneden. De rest kijkt niet naar de trap om, dus is het boven nog even rustig zonder dit kwartet.
Nou zou je toch denken dat een kittenkrabtonnetje niet de ruimte biedt om mama en haar vier kleintjes een slaapplek te bieden, maar dit nest bewijst het tegendeel. Soms hoor je wel een “skrieuw”, omdat mama een van de kleintjes plet, maar over het algemeen gaat het prima. En wordt het te warm of te druk, och dan kruip je er half uit en ga je op de rand van de bench liggen…
En als mama heel breed ligt, is er toch een manier om lekker bij haar te lebberen… je gaat gewoon over haar heen liggen en pakt een tit.
Onder in het krabtonnetje is het iedere keer weer een lust voor het oog. Soms ligt er een, soms twee, maar ook wel eens vier. En die ruimte is toch echt niet zo groot. Het is een prachtig gezicht en inmiddels zijn we dan ook vele foto’s rijker, alleen al met dit tafereel.
Omdat ze nog niet allemaal traplopen verhuizen we ze nog niet naar boven. Eerst moeten ze dit goed onder de knie hebben.

9 september 2018: week 7
Langzaam zie je het moment aankomen, de bench kan binnenkort de huiskamer uit en dan is deze weer van onszelf… 🙂 Beklommen in eerste instantie Miley en Myron de trap, gedurende de week gaan ook de anderen de trap op en de bovenverdieping verkennen. De kattenbakken worden van binnen bekeken, besnuffeld en wellicht wordt er een plasje of poepje gedropt.
Miley heeft een nieuwe “streek”… niet eten als we haar het bakje zachtvoer voorzetten, nee….. eerst moet het bakje bij Mili neergezet worden en dan kan Miley lekker bij mama stelen.
Het kittenkrabtonnetje is inmiddels te klein, dus is mama Mili verhuisd naar de krabmandjes… maar ook vinden ze het leuk om met zijn allen, op diverse verdiepingen in de krabpaal te liggen. En dan van boven eraf springen…. je houdt je hart vast, maar je bent nooit op tijd om ze er uit te zetten.
Myron heeft ontdekt dat hij, als de voedselautomaat open staat, heerlijk kan snoepen van de brokjes die daarin zitten… wat een mannetje!!
Op vrijdag komen Inge, Rob en hun dochter Renee, na een tip van Ans, op bezoek. In eerste instantie komen ze naar een poesje kijken, maar als ze Myron zien, zie je het gebeuren… ze vallen als een blok voor hem. Zo mooi om te zien! Ondanks ons voorstel om er even over na te denken en ons over een paar dagen hun besluit te laten weten, zijn ze het er unaniem over eens…. Myron heeft bij hun zijn gouden mandje gevonden en zal straks Mickey genoemd worden… die naam wordt straks op zijn stamboom bijgeschreven… 🙂 Het leuke voor ons is, dat hij lekker dichtbij komt wonen… in Schijndel!

16 september 2018: week 8
De grote verhuizing heeft plaatsgevonden.. YES.. we hebben ons huis weer terug.. of toch niet? In plaats van dat ze nu af en toe in de bench gezet worden om te slapen, vallen ze nu waar dan ook in slaap… met tijd en wijlen ligt de kamer bezaaid met katten: 10 volwassenen en 8 kittens… Maar oh, wat is dat genieten! Voor de kittens is het wel even wennen om nu naar boven te moeten. Na iedere maaltijd worden ze naar boven gebracht, even de bench in voor een bakbezoek en een slaapje. Dan weer naar beneden. Iedere avond klinkt het bekende “alle katten verzamelen”… helaas, weten de kleintjes van Mili nog niet dat het de bedoeling is naar boven te gaan… in plaats daarvan stuiven ze alle kanten uit.. zucht. Het verzamelen van de kittens kan beginnen en als de kamerdeur dan op een kier staat, druppelt de rest van de katten ook weer naar binnen… het kost ons echt zo’n vijf minuten extra om iedereen boven te krijgen. Maar… ook dit wordt beter naarmate de tijd verstrijkt en binnenkort zullen ze het commando wel kennen.
Je hebt altijd laatbloeiers… dachten we dat Macey en Mylou echte brokkenkinderen waren… ineens “zien ze het licht” en gaan ze ook aan het zachtvoer… zo mooi om acht kittens heerlijk te zien smullen op tafel!
De ontwikkeling is ook zo mooi. Ze komen nu zelf al een kroeltje halen. Als je rustig zit, klimmen ze op of naast je en beginnen te koppen. Macey en Myron spannen daarbij de kroon. De andere twee komen ook wel, maar iets minder vaak.
Op zaterdag komen Rob en Inge weer bij hun mannetje Myron (Micky) kijken, die geniet van hun aandacht en valt zelfs bijna bij Inge in haar armen in slaap.

23 september 2018: week 9
Jongens eigen, maakt Myron zich niet druk om spulletjes voor zijn verhuizing bij elkaar te gaan zoeken… tijd genoeg, verhuisdag is toch pas in november. “Ik gooi dan wel iets in een weekendtas.” Zussen Macey, Miley en Mylou kunnen het niet nalaten eens diep te zuchten…. “jongens”. En ze schudden hun hoofdjes. Wat zij dan nog niet weten en wij wel, is dat een van hun waarschijnlijk samen met Myron mee gaat verhuizen. Op donderdag, na een bezoek van Rob en Inge krijgen we inderdaad te horen dat Macey samen met haar broertje naar Schijndel gaat verhuizen… wat leuk! En wat zullen ze goed terecht komen! Macey begint meteen met Lacey te overleggen wat ze allemaal mee moet nemen en of die nog leuke ideetjes heeft waar ze opdrachten kan uitzetten voor leuke dingen.
Miley en Mylou laten ze begaan… alles wat Macey opsteekt van die gesprekken, vertelt ze weer aan hun, dus hebben zij hun voordeel er straks ook van.
Wat Mylou nog niet weet is dat Rob donderdag naar beneden kwam met de mededeling, dat ik niet moest schrikken… tja, dan ben je meteen op je hoede…. wat komt eruit: “Ik vind Mylou toch wel heel leuk en mooi.”…. tja… dat is dan maar goed ook, want ook ik heb haar ontwikkeling de laatste weken gevolgd en was ook al een beetje aan het kijken of ze misschien toch mag blijven. Zelf werd ik hierdoor getriggerd door een vraag van Ineke, of ze een blijvertje is…. Zeker weten we het nog niet, maar voorlopig hebben we zelf een optie op haar genomen en voor Miley gaan we binnenkort eens op zoek naar een gouden mandje.

1 oktober 2018: week 10
Kleine kittens worden groot en naarmate de tijd vordert zie je ook dat ze steeds meer contact met je zoeken. Echt, ze komen naar je toe, gaan bij je liggen of gaan ergens op een trui of vest van je liggen, om zo lekker bij je geur in de buurt te zijn. Heerlijk. Myron (Micky) betrappen we erop dat hij telkens als je hem oppakt een beetje bang is, hij heeft een beetje hoogtevrees, maar dat zal wel beter worden als hij ouder wordt. Macey weet inmiddels ook dat ze straks Coco gaat heten, wat een leuke naam… daar staan we helemaal achter.
Ze heeft heel goed naar Lacey geluisterd en heeft haar orders al uitstaan voor het gezamenlijke kittenpakket… het personeel heeft het er maar druk mee… wat een veeleisend dametje is dat zeg! En het erge is, dat ze Lacey ook nog op ideeën brengt.. pffffff. We zijn blij dat ze ons credit card nummer niet kennen… 🙂
Entingtijd! Vol goede moed gaan we met Mili en de kleintjes naar de dierenarts. Nadat mama het voorbeeld heeft gegeven, is eerst Myron aan de beurt. Hij gedraagt zich goed, maar vindt het prikje toch niet zo leuk en probeert hij zich uit onze handen te wriemelen. Macey is de volgende patiënt en ook zij gedraagt zich keurig, ondanks dat zij ook nog wat gewriemel, waardoor we besluiten om de volgende twee dametjes maar goed in de houdgreep te houden. Miley is ook dapper en ondergaat alles zonder klagen. Ons eigen poesje Mylou wordt extra gecheckt, om er toch maar zeker van te zijn dat ze een poesje is en dat ze geen gekke afwijkingen heeft, waardoor we niet met haar zouden kunnen fokken. Al met al geen echt slechte ervaring en geen slechte herinnering aan Saskia, want die zien ze nog wel een keertje terug… 🙂
Ze weten inmiddels ook dat bedtijd ook betekent dat ze een snoepje krijgen. Zodra ze in hun bench op de kattenkamer zitten, begint het concert en het gebedel door de tralies… hihihi… natuurlijk geven we ze dan maar snel hun snoepje, waarna ze heerlijk smullend hun plekje voor de nacht opzoeken… 🙂

7 oktober 2018: week 11
Drukdrukdruk, dus heel weinig tijd om foto’s te maken van de kleintjes, maar op de valreep deden zich toch een paar momentjes voor.
Ze kennen de dril inmiddels, maar zijn het er niet altijd mee eens… eten en dan even naar boven voor een dutje en kattenbakbezoek. Wat gebeurt er, ze eten… rennen vervolgens alle kanten uit en je kunt ze proberen te vangen.. we krijgen er routine in, als we met zijn tweeën zijn. Rob gaat boven staan, ik pak ze voordat ze kunnen gaan sprinten, zet ze op de trap, geef ze een klein duwtje, ze sprinten naar boven en Rob vangt ze daar op… LOL… tja…. zeg niet dat fokkers een luizenleventje hebben als ze kittens hebben!!
Ook ’s avonds met het naar bed gaan is het niet altijd eenvoudig, want ook die dril kennen ze… en wat doen ze, trap oprennen en in plaats van linksaf de kattenkamer in, rechtsaf de badkamer in en verstoppen achter de wasmachine… Soms is het dan “kitten werpen”.. boven aan de trap staan, het eerste beste kitten dat je aan kunt pakken en subtiel de kattenkamer inschuiven… hihihih
Myron Micky en Macey Coco zijn echte maatjes en als Macey haar oortjes een beetje vuil zijn, is broerlief echt wel bereid om ze even voor haar uit te wassen.. dat doe je toch voor elkaar!! 🙂
Miley ziet en hoort het allemaal met leden ogen en oren aan als Inge en Rob weer een bezoekje aan Myron Micky en Macey Coco brengen… “Wanneer komt er nu eens iemand voor mij”, zie je haar denken. “Och lieverdje.. binnenkort vind jij ook je gouden mandje… daar gaan we voor zorgen, schatje!!”

15 oktober 2018: week 12
Deze week staat in het teken van Miley. Nadenken over de inhoud van de advertentie voor Miley… het meisje denkt zo goed met me mee en geeft echt aan wat ze wil. Nu heeft ze natuurlijk kennis gemaakt met Whiskers (haar halfbroertje uit het nest van Shanna) en vroeg ze zich af of ze misschien zijn speelkameraadje mag worden, want hij is zo leuk. Nou, meisje, vragen kunnen we het altijd, maar het antwoord kan dus ook “nee” zijn. We hebben de vraag bij het personeel van Whiskers neergelegd en zoals we al vermoedden is het antwoord “nee”. Niet omdat Miley niet leuk is, nee, het is er gewoon de tijd niet voor. Dus gaan we weer met de advertentie aan de gang. Nadat ze deze heeft goedgekeurd, lees ik hem aan een collega voor… die direct spontaan reageert: “Oh, dat is toch dat kitten met dat lichte snoetje?” Uh, ja, hoezo?? “Mijn man had die laatst bij jullie gezien… vond hij zo mooi. Mogen we eens komen kijken?” Ja, natuurlijk… 🙂
Op zaterdag bezoek van mijn collega’s (we werken alledrie bij hetzelfde bedrijf) en ’s avonds krijgen we al een telefoontje… “We willen Miley graag een gouden mandje bieden!”
Het dametje is door het dolle heen, zo blij! Ze rent en vliegt door het huis: “Ik ga ook verhuizen, ik heb ook een gouden mandje, ik mag nu echt een koffertje met spulletjes gaan samenstellen, jippie!”
De rest is ook blij en springt en rent met haar mee. Ze gunnen het hun zusje zo… ze is zo lief! Ze laat er ook geen gras overgroeien en gaat nog enthousiaster te werk om definitief een paar orders te bevestigen… hihihi…
Inge en Rob zijn gezellig weer bij hun Myron Micky en Macey Coco op bezoek geweest. Heerlijk om te zien hoe verliefd ze op die twee zijn. Ze kunnen bijna niet wachten tot half november. Nog even geduld… we moeten eerst nog met het grut pronken op de shows in Sliedrecht en Helden-Panningen.

22 oktober 2018: week 13
Een week waarin we regelmatig de neiging hebben om te gaan behangen. Overdag ligt het grut heerlijk te slapen, speelt wat, eet wat en slaapt weer, maar ’s avonds na negen uur, als wij eindelijk rustig kunnen gaan zitten, lijkt het wel of de duivel bezit van ze neemt. Ze spelen niet gewoon meer, nee, ze halen het bloed onder je nagels vandaan, zo ondeugend.
In de orchideeën klimmen, met het meest irritant klinkende balletje spelen, op de kast klimmen en ga zo maar door. Je moet echt om de paar minuten een kitten tot de orde roepen, opstaan om weer een kitten uit een orchidee te plukken of zo’n irritant speeltje wegleggen… pfff…
Dan heb je ook nog die avonden waarop ze zich als echte kleine kinderen gedragen. Op het welbekende “alle katten verzamelen” wordt niet gereageerd. Ze verstoppen zich, natuurlijk onder de kast, zodat je er bijna niet bij kunt, zijn “Oost-Indisch doof”, negeren je gewoon dat je ze roept… en als klap op de vuurpijl: als je ze in de gang hebt, weet er altijd wel eentje tussen je benen door te glippen en terug de kamer in te rennen.
Maar al met al blijft het genieten, want oh wat is het leuk als ze zelf even bij je komen liggen voor een kroeltje. Je pakt ze op en ze beginnen meteen te spinnen.
Deze week krijgen ze ook hun laatste enting. Saskia kijkt ze nog een laatste keer na. De dames zijn stoer en geven geen kik, maar Myron Micky vindt de prik toch niet zo prettig en pieuwt even. Gelukkig is het leed weer snel geleden en kunnen ze thuis weer door met hun spel.

29 oktober 2018: week 14
Deze week staat in het teken van de aankomende show. Dat betekent dat er gebadderd moet worden, want op een show moet je natuurlijk mooi voor de dag komen. Het tuinstof van de afgelopen zomer (als dat er nog is) moet uit de vachtjes, de oortjes en oogjes moeten schoon en de nageltjes moeten worden geknipt. Tenslotte is het ook een schoonheidswedstrijd.
Omdat de kittens al eens met hun kontjes onder de kraan zijn geweest, is het water op zich niet eng, maar er helemaal onder gezet worden, dat is toch wel een ander verhaal. Maar als ze voelen dat het water lekker warm is, ondergaan ze de behandeling zonder problemen. Na het badderen deppen we ze lekker droog in een heerlijk zachte microvezel handdoek. Dan het föhnen, iets wat ze nog nooit meegemaakt hebben. Dus laten we ze eerste de fohn horen, waarna we voorzichtig op hun kontje beginnen te fohnen. Macey Coco vindt het helemaal niets, maar als we haar een handdoek over haar koppie leggen, kalmeert ze en even later vindt ze het prima.
En dan… Showtime. De veterinaire keuring is geen probleem. De dierenarts vindt ze geweldig. Nadat we de kooien hebben ingericht en de kittens er in hebben gezet, denken we.. dit wordt hem niet… de kittens stuiteren door de kooi! Dus zetten we de Relax-o-Cat maar aan en even later worden ze rustiger. We hoeven niet lang te wachten, voordat we naar de keurruimte moeten. Cora Swierts bekijkt alle kittens zorgvuldig en keurt ze allemaal goed. Ze krijgen een mooie EX1 op hun rapport en een hartje van de keurmeester. Eenmaal terug worden we al snel op het podium verzocht. Ze zijn het Beste Nest Korthaar!! Dit hadden we niet verwacht, maar we zijn superblij! Ze krijgen allemaal een mooie medaille omgehangen en er wordt een foto gemaakt. Maar ja, of die gelukt is, weet ik nog niet, want het valt niet mee om vier kittens tegelijk naar de camera te laten kijken… 🙂
Na thuiskomst mogen de rascals natuurlijk nog een paar uurtjes ravotten en dan dromen over een enerverend dagje.

4 november 2018: week 15
Eigenlijk valt er niet veel te vertellen. Alles gaat zijn gangetje, het “tuig” ravot door het huis en zorgt ervoor dat je af en toe echt een noodstop moet maken om er niet over te struikelen… hihihihi
En wat blijft Mili toch met haar kleintjes bezig. Zo fijn voor haar dat we Mylou houden, dan heeft ze straks ook nog een kleintje om mee te tutten.
Zaterdag een mooi moment… de drie dametjes liggen bij mama te tutten… het geluid is geweldig en hoewel er geen melk meer in de bar zit, genieten ze alle drie. Spinnen en tutten… je word daar zelf ook zo blij en ontspannen van!!

17 november 2018: week 16 en Afscheid
De week staat in het teken van twee dingen. Alle bestellingen voor de kittenpakketten zijn binnen en Mylou en Miley, met hulp van aagje Luna, controleren of alles picobello in orde is. Daarna worden de spullen vrijgegeven.
Intussen zijn wij, het personeel, volop bezig met de voorbereidingen voor de show van de Limbra Cat Club op zondag. Alle acht poezels die meegaan worden gefluft en opgepoetst.
En dan is het zover, zondagmorgen vroeg naar Helden-Panningen. Lekker op tijd daar en al snel, nadat de show geopend is, mag het nest naar de keurruimte. Donald Heyninck is zeer lovend over de kittens en vindt, dat als je dan toch een “foutje” in het nest hebt, dit toch wel een heel mooi “foutje” is, daarmee duidend op Myron Micky, het enige Langhaartje in dit nest. Het nest krijgt de tweede plek van de drie nestjes kortharen. Niet slecht!
Myron Micky mag dan naar de keurruimte voor de Eigen Fok en wordt het Beste Halflanghaar Katertje in de caterorie 3-6 maanden. Wat zijn we trots!!
Later mag Mylou naar de keurruimte voor haar keuring. Ze vindt het zo leuk dat ze bij Pauline Kröger in haar armen, bijna in slaap valt. Uiteindelijk krijgt ze de Best in Varieteit en een voordracht voor nominatie Best in Show, maar ze wordt niet genomineerd.
En dan met de dametjes naar de Eigen Fok. Daar is de concurrentie zo groot, dat de prijs naar een ander prachtig kitten gaat.
Moe maar voldaan gaan we aan het einde van de dag naar huis. Wat hebben ze het goed gedaan. Ze zijn ook ontzettend lief geweest.
Het afscheid nadert. Maandag beginnen we met alle spulletjes die de dametjes verzameld hebben, bij elkaar te zoeken.
Nu moet ik iets gaan bekennen. Ik moet mij verontschuldigen voor het feit dat ik een paar weken geleden vol overtuiging een leugen op Facebook heb geplaatst. Sabine, waar Whiskers uit het nest van Shanna vorig jaar naar toe is gegaan, vond Miley heel erg mooi, maar Igor, haar man, vond dat ze het geld beter aan andere zaken konden uitgeven. Wat Sabine echter niet wist, is dat Igor ons dezelfde dag belde en vertelde dat hij Miley graag als verrassing voor Sabine wil hebben, maar zij mocht het niet weten. Dus, om Sabine van de gedachte van Miley af te brengen en niet meer aan Igor zijn hoofd te laten zeuren, heb ik een verhaal over mijn collega’s opgehangen die haar kochten (met toestemming!).
Dinsdag is het dan zover. Om vijf uur ’s middags gaan we naar Sabine, Miley en het kittenpakket. Igor heeft geregeld dat ze thuis zijn en gezorgd dat hij niet in de buurt is als de bel gaat. Sabine maakt open, ziet ons, ziet het mandje en tranen van verbijstering en geluk rollen over haar wangen, terwijl ze alleen maar kan uitbrengen: “Nee… echt?” Ja, echt…. Wat heerlijk om iemand zo gelukkig te zien en ja… emo-tante die ik ben… bij mij staan de tranen ook in mijn ogen… 🙂
Miley is al snel haar mandje uit en gaat op verkenning. Whiskers vindt het maar niets en ligt in eerste instantie onder de bank naar haar te blazen, maar later zit hij op de trap naar haar te gluren. Zijn nieuwsgierigheid is gewekt. Miley heeft een plekje op een stoel gevonden en de kinderen zijn al snel met haar aan het kroelen. Dit komt weer goed… ze is hier zo welkom!
Op woensdag is het de beurt aan Myron Micky en Macey Coco om hun koffertjes te pakken en te vertrekken, naar Schijndel. Lekker dicht in de buurt. Daar aangekomen worden we hartelijk welkom geheten. We brengen de kittens meteen naar boven, naar de kattenbakken en vandaar uit kunnen ze op verkenning. Omdat de indeling van het huis wel een beetje op die van ons lijkt vinden ze al snel hun weg naar beneden en na een grondige inspectie, beginnen ze al snel te rennen en te spelen. Nog een beetje behoedzaam in het begin, maar dat zal al snel over zijn. Omdat we net rond etenstijd daar zijn, krijgen wij ook nog een lekker bord soep aangeboden, gevolgd door een heerlijk ijsje. Ja, ook wij zijn verwend… 🙂 (bedankt nog Inge en Rob). Als we weggaan geeft Inge ons een kleinigheidje, een orchidee, met een leuke kaart erbj. Wat lief…
De berichten in de dagen erna zijn geweldig… Miley en Whiskers beginnen elkaar al te vinden en Micky en Coco hebben hun plek ook al goed veroverd.
Heel veel plezier en geluk met de rascals…

Foto’s en teksten: eigendom en copyright Cattery Cherished.